Dario Marianelli - Jane Eyre

[Althazan]

Mam nadzieję, że swoją opinią "Jane Eyre" nie zniechęciłem Was do siebie?

Tego się przecież nie da zrobić...

[Wawrzyniec]

Aw. Sweeeeeeet.

[Tomek]

Mam nadzieję, że swoją opinią "Jane Eyre" nie zniechęciłem Was do siebie?

Wyluzuj Wyraziłeś swoją opinię, do której trzeba mieć szacunek, dobrze zargumentowaną i to się liczy Nie wszystkim musi się "Jane Eyre" super-podobać. Dobrze też gdy muzyka potrafi dzielić - oczywiście nie ludzi, a opinie

[Mefisto]

Przesłuchałem. Smyczki faktycznie świetne, ale... ten score jest nużący. Gdzieś tak w połowie zapomniałem czego i po co słucham. Ot, taki snuj po prostu. Marianelli lepsze rzeczy robił.

3,5 / 5 - połówka tylko na zachętę

[muaddib_dw]

Ładna muzyka jest, lecz po roku dwóch kto jeszcze będzie o tej pracy pamiętał. Zniknie w morzu zapomnienia jak wiele jej podobnych. Ładna praca ilustracyjna lecz bez wyrazu jak dla mnie.

[Wawrzyniec]

Ładna muzyka jest, lecz po roku dwóch kto jeszcze będzie o tej pracy pamiętał. Zniknie w morzu zapomnienia jak wiele jej podobnych. Ładna praca ilustracyjna lecz bez wyrazu jak dla mnie.

Świetnie słowa. W sumie to napisałeś dokładnie to co ja myślę, tylko w przeciwieństwie do mnie użyłeś dwóch zdań, zamiast kilkudziesięciu

[Bucholc Krok]

Ładna muzyka jest, lecz po roku dwóch kto jeszcze będzie o tej pracy pamiętał. Zniknie w morzu zapomnienia jak wiele jej podobnych. Ładna praca ilustracyjna lecz bez wyrazu jak dla mnie.

A za 5-10 lat nastąpi "odkrycie Ameryki" i znawcy będą się mądrzyć jaka to niedoceniona ścieżka i bla bla bla..

[Marek Łach]

Ładna muzyka jest, lecz po roku dwóch kto jeszcze będzie o tej pracy pamiętał. Zniknie w morzu zapomnienia jak wiele jej podobnych. Ładna praca ilustracyjna lecz bez wyrazu jak dla mnie.

Nie sądzę - ta ilustracja nie ma wielu jej podobnych, właśnie przez to klasycyzowanie Marianellego, które zapewne zniechęca Wawrzyńca czy Adama. A tak naprawdę to jest coś wyróżniającego się na tle całej współczesnej filmówki. Oczywiście inna sprawa, jak komu indywidualnie się tego słucha - Jane Eyre jest taka trochę zawieszona między filmówką a klasyką, i gdyby była kompozycją gorszą, to pewnie żadnej grupie docelowej by się nie podobała, bo jednak obie te grupy słuchaczy są zamknięte w kokonach swoich przyzwyczajeń i oczekiwań. Mówienie o snuciu, o braku wyrazu, jest właśnie wyrazem tych niespełnionych (ale czy do końca słusznych?) i ugruntowanych od dawien dawna oczekiwań. To trochę tak jak Wawrzyniec pisał przy okazji Chemicalsów, że soundtrack powinien brzmieć "jak muzyka filmowa". Ja się z tym nie do końca zgadzam, bo - dla mnie - to jest nastawienie w pewnym sensie na produkt dostosowany do powtarzających się i nierozwijających się potrzeb konsumenta. Ale rozumiem to podejście, można i tak.

Choć moim zdaniem Jane Eyre tak naprawdę jest "skażona" filmowością w bardzo dużym stopniu i jest bardzo odległa: i od emocjonalności, i od maniery, i od filozofii muzyki poważnej. Może w tym tkwi jej sukces w moich oczach - tworzy pomost między tymi światami.

[Mefisto]

Za prawdę dziwne jest usłyszeć od fanboja Tomka Newmana , że muzyka innego kompozytora jest nużąca .

Tylko, że Newman ma wielce oryginalny styl, który przy najsłabszej nawet pracy wybija się z tłumu - takich rozwiązań próżno szukać gdzie indziej. A Dario poszedł w maksymalny klasycyzm, dodał "smyczki najlepsze od czasu Osady" i na tym się skończyło. Jak dla mnie to za mało na peamy.

[Adam]

które zapewne zniechęca Wawrzyńca czy Adama.

i Mefiego i Maudiba i jeszcze wieeeele innych osób zniechęci również muza jest nudna, usypiająca, smętna i nie nadaje się do słuchania. co z tego że wykon piękny i technika piękna?

[Marek Łach]

maksymalny klasycyzm

Nie wiem, gdzie Wy słyszycie ten "maksymalny" klasycyzm. Wypowiadacie się, jakbyście w życiu nie słyszeli płyty z muzyką poważną. Pod wieloma względami Jane Eyre to zupełnie inna estetyka. Marianelli jest bardzo filmowy - jestem pewien, że gdyby napisał jeden wpadający w ucho temat przewodni, to nikt by nawet nie zwrócił uwagi, że ta muzyka brzmi w jakimś sensie klasycznie.

[Adam]

to co to za score który nie ma tematu?

[Mefisto]

Nie wiem, gdzie Wy słyszycie ten "maksymalny" klasycyzm.

Maksymalny klasycyzm w sensie filmówki, nie muzyki klasycznej. Być może podyktowane to jest filmem, który może okazać się klasyczny także - nie wiem. Niemniej, choć to muzyka ładna i z klasą, to nie widzę sensu wypychać ją na piedestał, bo ma fajne skrzypki.

[Adam]

btw, skoro za Agorę Marek dał maksa na płycie (LOL), to dla Dżejn chyba zabraknie skali

[Marek Łach]

Maksymalny klasycyzm w sensie filmówki, nie muzyki klasycznej.

Do Corigliano to tu jeszcze daleko, jak na klasycyzm w filmówce. Stosując Twoją stratyfikację, The Red Violin byłoby hiper-maksymalnym klasycyzmem w sensie filmówki.

Być może podyktowane to jest filmem, który może okazać się klasyczny także - nie wiem. Niemniej, choć to muzyka ładna i z klasą, to nie widzę sensu wypychać ją na piedestał, bo ma fajne skrzypki.

To trochę pobieżnie posłuchałeś, skoro tylko na skrzypki zwróciłeś uwagę...