Inside Out - Michael Giacchino / Inside Out 2 - Andrea Datzman

[Templar]

BTW wydano może gdzieś polską wersję piosenki z Lawy? Bardzo mi się podobała, przesłuchałem na YT oryginał i jednak polska wersja dla mnie lepsza.

[hp_gof]

Pytanko numer 3: co to jest za króciutki kawałek piosenki pod koniec The Joy of Credits? Kto to śpiewa w filmie (jeśli jest w filmie)?

[Templar]

A to jest z pewnej reklamy, która pojawia się kilka razy w filmie

[Templar]

A jeszcze odnośnie dubbingu, bo sporo osób narzekało na zwiastuny, nie mam póki co porównania z oryginałem, ale Socha jako Radość wypada moim zdaniem rewelacyjnie, bardzo dobrze również oceniam Preis (Smutek) oraz Pielę(Bing Bong). Pazura też dobry jako Strach, choć trochę za bardzo mi przypominał Sida z Epoki lodowcowej. Mniej mi się tylko podobała Ostaszewska (Odraza) i Kuśmider (Gniew), przez większość czasu ich głosy też były dobre, ale niektóre kwestie jakoś słabo i dziwnie im wyszły.

[Krelian]

Czytam i czytam rożne miejsca i z tego co widzę to pozamiatane na wersje oryginalną nie mamy co liczyć w naszych kinach.

[hp_gof]

No przecież to oczywiste. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakaś animacja Pixara była z napisami Ja się wybieram z siostrzenicą w przyszłym tygodniu

[Mefisto]

u mnie była raz w ostatni piątek - nie wiem czy to jakiś pokaz specjalny był, czy może powtórzą jeszcze, ale istnieje najwyraźniej kopia z napisami

[hp_gof]

No cóż, nietrudno taką utworzyć w świecie kina cyfrowego

[Krelian]

u mnie była raz w ostatni piątek - nie wiem czy to jakiś pokaz specjalny był, czy może powtórzą jeszcze, ale istnieje najwyraźniej kopia z napisami

Ale to jakieś szczególne kino? kameralne?

[Mefisto]

Nie, CC - zresztą wyjaśniło się, to był seans specjalny dla jakiejś zagranicznej grupy. Ciekawe tylko, że był ogólnodostępny na ich stronie
Szkoda, że przegapiłem, bo jednak podejrzewam, iż oryginał gniecie bardziej. Niemniej film szałowy. Muzyka trochę mniej - Gjakin na autopilocie jak dla mnie, kompletnie nie wykorzystuje potencjału. W paru miejscach ładna liryka, ale generalnie ilustracja robi szybko out z głowy, w której mieści się bez problemu. Strasznie szablonowa ścieżka, bez efektu wow czy zaskoczeń, jakich jest przecież multum w tym filmie.

[Koper]

W sumie zgoda co do scoru MG - obejrzałem film i niby wszystko poprawnie było ilustrowane, ale ni cholerę już tej muzyki nie pamiętam.

A film fajny, lekki, przyjemny, ale kompletnie bez sensu.

[Paweł Stroiński]

Jeden z najlepszych filmów animowanych, jakie widziałem. A jeśli chodzi o to, czy ma sens czy nie, to zobacz sobie (np. angielska wikipedia), co mówią na jego temat specjaliści od psychologii poznawczej i neurologii mózgu (z którymi, skądinąd, twórcy się mocno konsultowali).

[Koper]

To wg specjalistów od psychologii emocje ludzkie zależą od 5 (czemu tylko 5?) ludzików w głowie, a jak któryś wypadnie ze stacji dowodzenia to już ch.., człowiek nie będzie do końca życia odczuwał radości, czy smutku czy czego tam?
Dla mnie cała ta wędrówka radości (która potrafiła być smutna swoją drogą) i smutku nie miała najmniejszego sensu. Przecież wiadomo było, że w końcu muszą wrócić, bo nie można przeżyć życia bez tego - chyba że dziewczynka zostałaby pierwszym w historii warzywem z powodu przeprowadzki do San Francisco. Poza tym one sobie tam wędrują i wracają niezależnie od tego co spotyka bohaterkę... aha... fajnie. Jakby jej mama umarła w tym czasie, to też by miała w d... bo jej się smuteczek zabłąkał, a wszystko przez cholerną przeprowadzkę.
Filmik spoko, choć najlepsze gagi to były w epilogu i napisach końcowych, jak dla mnie (emocje kota ), ale nie dorabiajmy mu niewiadomo czego, bo to nie jest żaden artystyczny geniusz, sama wizja "mózgu" jak dla mnie nic ciekawego - labirynt półeczek z kolorowymi kuleczkami. Takie to ładne, cukierkowe. Żeby za temat wziął się jakiś prawdziwy artysta z nieszablonowymi wizjami, to byłoby ciekawie, ale wtedy film nie byłby ładną familijną produkcja dla wszystkich a na tym zarabia Pixar a nie na tworzeniu artystycznych cudów.

[Paweł Stroiński]

Dlaczego 5? Bo pozostałych dwóch nie udało się przekonująco w fabule, a oparte są na rozmowach z gościem, który teorię siedmiu podstawowych emocji opracował.

Riley nie została warzywem, to, co się dzieje na końcu filmu (nim wróciły smutek i radość) to, jak się twierdzi, bardzo realistyczne ukazanie (z obu stron "zewnątrz" i "wewnątrz") depresji.

[hp_gof]

Ja się omal kilka razy nie poryczałem... A byłem na seansie z moją 4,5-letnią siostrzenicą, która bardzo ten film przeżywała. Naprawdę produkcje Pixara są dojrzałe.