THE TREE OF LIFE - ALEXANDRE DESPLAT

[Adam]

Słucham sobie TToL od paru dni i mogę tylko powiedzieć, że opłacało się czekać. Magiczna ścieżka, która rozciąga się od minimalizmu po fragmenty z pogranicza sonoryzmu (Temptation). Sam album to coś zupełnie nietypowego dla współczesnej filmówki i coś co zdarza się w tym gatunku bardzo rzadko. W tym momencie imho jedyny dla Jane Eyre konkurent do score'u roku (na razie wciąż wolę Marianellego, zobaczymy jak to będzie wyglądać po obejrzeniu obu filmów), i na dodatek album, dzięki któremu rok 2011 wyrasta na sezon wspaniałych ścieżek dramatycznych.

aha i jakby kogoś, poza Marasem i Mysterym , to interesowało - to płyta została wydana w badziewnym cienkim digipaku jak np Fountain EPIC FAIL.

[hp_gof]

Tak trochę ekologicznie Pięknie to się komponuje z filmem hehehehe

[Marek Łach]

Z wieści napływających z zagranicy wynika, że ze score'u Desplata w filmie zostały jakieś ochłapy, więc z walki o tegoroczne nagrody pewnie już odpadł i pozostaje nam tylko album do posłuchania. Za to znając Malicka doświadczymy pewnie muzycznych cudów za sprawą użytej klasyki.

[Tomek]

Z wieści napływających z zagranicy wynika, że ze score'u Desplata w filmie zostały jakieś ochłapy, więc z walki o tegoroczne nagrody pewnie już odpadł i pozostaje nam tylko album do posłuchania. Za to znając Malicka doświadczymy pewnie muzycznych cudów za sprawą użytej klasyki.

Czyli identyko jak "The New World". Czyli malickowski standardzik

aha i jakby kogoś, poza Marasem i Mysterym , to interesowało - to płyta została wydana w badziewnym cienkim digipaku jak np Fountain EPIC FAIL.

Mnie też wstępnie to interesuje Dlaczego EPIC FAIL. Nie był to może digipack najwyższych lotów (ten z Fountain), ale też był estetycznie zrobiony, więc przemawia przez Ciebie Adam tu jedynie złośliwość

[Mystery]

Pewnie, że złośliwość, podobnie jak Wawrzyniec, który na poprzedniej stronie perfidnie zaoftopował i zgermanił ten temat

[DanielosVK]

W sumie to ja go zgermaniłem, ale ciii...

[Wawrzyniec]

Tradycyjnie ja wszystkiemu winien Do tego nic nie zaofftopiłem, tylko na temat się wypowiedziałem i wyraziłem swoją opinię odnośnie pracy Desplata.

[Tomek]

Za karę masz przesłuchać Tamarę Drewe

[Wawrzyniec]

Widziałem film

[Koper]

Tak po pierwszym przesłuchaniu to rzeknę, że całkiem, całkiem ten concept-albumik Desplata, chociaż z deczka monotonny.

[Mefisto]

Bardzo ładna, inteligentna ścieżka, której aż miło posłuchać. Jasne, ponad godzina materiału to jednak ciut za dużo i chwilami wkrada się nuda i zmęczenie, ale takich momentów miałem ze 2 może i to bardzo krótkie. Desplat jednak dał radę i zaserwował naprawdę bardzo dobrą ścieżkę. 4 z miejsca daję, choć oczywiście czekam z niecierpliwością na te filmowe ochłapy. Tymczasem bez przesady można powiedzieć, że to jedna z lepszych ścieżek tego roku.

[hp_gof]

No nie wierzę po prostu, że ta ścieżka dostaje tak dobre noty Ilu tu jest koneserów!
Ja miałem problem z oceną. Z jednej strony świetna, z drugiej strony trudna do słuchania Ale cieszę się, że innym się podoba!

[Mefisto]

z drugiej strony trudna do słuchania

trudna? bynajmniej. owszem, nieco, typowo dla Desplat, jednostajna i monotonna, ale w żadnym wypadku nie trudna.

[hp_gof]

Nie powiedziałem, że muzyka jest "trudna", tylko że jest "trudna do słuchania". Oczywiście IN MY OPINION!
Mnie początkowo - oprócz pojedynczych highlightowych utworów - słuchało się tego ciężko. I basta.

[Tomek]

No to i dobra nota ode mnie Na razie jedno przesłuchanie. Muzyka mocno kontemplacyjna. Trudno mi sobie ją wyobrazić raczej jako typową muzykę filmową (tak jak kino Malicka jest zupełnie a-typowe), tak jak Łukasz pisał - bardziej koncept-album. I mam wrażenie, że w większości jest to muzyka, którą Desplat stworzył jako te "impresje", które polecił mu napisać Malick jeszcze przed zobaczeniem filmu. Bo nie ma tu żadnych wyznaczników typowych dla zmian w muzyce pisanej konkretnie 'pod obraz', większość ma formę typową dla muzyki klasycznej czy też muzyki pod klasykę podchodzącą. Inna wskazówka co do mojego przypuszczenia to nazwy utworów - bardzo ogólne, mocno filozoficzne, Horner by się nie powsydził

Sama muzyka. Fajnie jest usłyszeć jak Desplat wychodzi z tej swojej comfort zone, tego auto-pilota, który mnie znudził w "King's Speech". Nawet jak używa samego fortepianu (Childhood) to jest ciekawie i emocjonalnie. Cieszę się, że Desplat zrobił też coś bardziej ryzykownego od tych swoich delikatno-subtelnych brzmień, coś bardziej dramatycznego. Czuć w muzyce napięcie, jakąś wagę i ciężar. W kilku utworach stosuje jako tło taki basowy "pomruk", który słychać często w dramatycznych ścieżkach Ennio Morricone. Fantastyczne jest "Circles", tu włącza te swoje elementy minimalistyczne w stylu Adamsa, choć w innym utworze dosłyszałem minimalizm już bardziej w stylu Glassa i jego "Godzin". W końcówce "Awakening" jest natomiast taki elektroniczny dysonans - bardzo podobny do tego jak Zimmer zaczyna ścieżkę do TTRL. Inne highlighty to "River" i "Motherhood". Pod koniec album trochę 'traci parę' i jest dużo bardziej atmosferycznie. Na pewno muza do wielokrotnego smakowania

Czy najlepszy score roku? Jakoś nie mogę tego wziąść w nawias filmówki