Jerry Goldsmith: The Ghost and the Darkness

[Corsito]

Komu nie opadła szczęka po "The Bridge"?
Usłyszeć coś takiego na zywo...

[Tomek]

Komu nie opadła szczęka po "The Bridge"?
Usłyszeć coś takiego na zywo...

A gdzie to na żywo słuchałeś?

[Marek Łach]

Jeden z moich najukochańszych score'ów, od niego zresztą zacząłem fascynować się Goldsmithem.

Po prostu coś pięknego, tematyczna potęga, fantastyczna akcja, INSPIRACJA, klimat Afryki...

I temat Remingtona - szkoda tylko, że brakuje muzyki z polowania z udziałem Masajów, to było coś...

Mój faworyt - "Remington's Death" Muzyczna poezja Pozdrawiam:)

[Corsito]

Komu nie opadła szczęka po "The Bridge"?
Usłyszeć coś takiego na zywo...

A gdzie to na żywo słuchałeś?

To tylko takie moje marzenie, usłyszeć coś takiego na zywo (dalej przeżywam odwolanie rezerwacji na festiwal 'muzyki filmowej' we Wroclawiu)

[Tomek]

Komu nie opadła szczęka po "The Bridge"?
Usłyszeć coś takiego na zywo...

A gdzie to na żywo słuchałeś?

To tylko takie moje marzenie, usłyszeć coś takiego na zywo (dalej przeżywam odwolanie rezerwacji na festiwal 'muzyki filmowej' we Wroclawiu)

aaa - sorry - kompletnie nie zajarzyłem - wybacz to przez późną porę

[Tomek]

Jeden z moich najukochańszych score'ów, od niego zresztą zacząłem fascynować się Goldsmithem.

Po prostu coś pięknego, tematyczna potęga, fantastyczna akcja, INSPIRACJA, klimat Afryki...

I temat Remingtona - szkoda tylko, że brakuje muzyki z polowania z udziałem Masajów, to było coś...

Mój faworyt - "Remington's Death" Muzyczna poezja Pozdrawiam:)

Nie samym Remingtonem tam człowiek żyje - to tylko taka śmietanka na torcie w tym przypadku

[Koper]

Powtórzę to, co napisałem w komentarzu pod recenzją Tomka: ta muzyka to świetna ilustracja tego, co w filmie mówi Val Kilmer- że Afryka była marzeniem jego dzieciństwa. Goldsmith sprawia, że Afryka staje się także naszym marzeniem.

A usłyszeć na żywo. No, ba. Ale ileż to ścieżek ja chętnie bym usłyszał na żywo (począwszy od Conana...).

[Marek Łach]

Powtórzę to, co napisałem w komentarzu pod recenzją Tomka: ta muzyka to świetna ilustracja tego, co w filmie mówi Val Kilmer- że Afryka była marzeniem jego dzieciństwa. Goldsmith sprawia, że Afryka staje się także naszym marzeniem.

No:) W sumie jest parę sekretnych technik, jakie Goldsmith tu stosuje, żeby tak perfekcyjnie muzyka współgrała z obrazem. Z jednej strony oczywiście ten majestatyczny emocjonalizm (nie bez przyczyny pojawiały się porównania do Jarre'a i Davida Leana w kategoriach rozmachu), ale z drugiej taki chociażby temat przewodni, który fajnie imituje jadący pociąg - symbol Afryki XIX wieku - rozbrzmiewa po prostu w tempo:)

I zgadzam się - po usłyszeniu tego score chce się odwiedzić Czarny Ląd:) Ale koniecznie taką właśnie, bezkresną sawannę...