The Iron Lady - Thomas Newman

[Marek Łach]

Hmm a mnie kompletnie nie ruszyło przy pierwszym odsłuchu, wręcz przeciwnie. Chyba poczekam na film, bo to taki specyficzny gatunek, że taka muzyka, jaką Newman napisał może dopiero tam mnie zainteresować.

[Adam]

[Mefisto]

a ten czego znowu brechta? co takiego kurewsko śmiesznego Łachu napisał, poza prawdą objawioną?

[DanielosVK]

Nie wiem, z jakiej paki nazywasz to prawdą objawioną.

[Adam]

a ten czego znowu brechta? co takiego kurewsko śmiesznego Łachu napisał, poza prawdą objawioną?

ano to :

Hmm a mnie kompletnie nie ruszyło przy pierwszym odsłuchu, wręcz przeciwnie.

ja mam zawsze cofke po nim, więc specjalnie mnie nie zaskoczył

[Mefisto]

Nie wiem, z jakiej paki nazywasz to prawdą objawioną.

To była ironia - wyraźnie zresztą słychać, gdzie głównie ta muzyka się sprawdza

[Koper]

w koszu na pulpicie?

[Adam]

ahahahahaha

[DanielosVK]

Dobry score, kurwa.

[Adam]

taa tylko Maras pocisnął prawdą tak że aż oczom nie uwierzyłem (choć oczywiście jak to w jego zwyczaju musiało byc to grzecznie i poetycko napisane, no bo to nie Brian Tyler, więc nie wypada inaczej)

[DanielosVK]

Rozumiem, że Ty ten score przesłuchałeś?

[Adam]

no, ale wyłączyłem w połowie. przecież te mulacze to jakiś dramat i jeszcze te klasyczne wstawki gdzie po 3 sekundach klikałem next track

[DanielosVK]

No to dla mnie najlepsza część score zaczyna się właśnie od połowy albumu, dodając też fakt, że utwory klasyczne ze środka wywaliłem nawet przed przesłuchaniem.

[Wawrzyniec]

no, ale wyłączyłem w połowie. przecież te mulacze to jakiś dramat i jeszcze te klasyczne wstawki gdzie po 3 sekundach klikałem next track

A więc to ten score przesłuchałeś po tym przegranym zakładzie z Broxtonem. Ale i tak się nie liczy, gdyż myślałem, że zakładałeś, że przesłuchasz cały score.

[Mefisto]

No to dla mnie najlepsza część score zaczyna się właśnie od połowy albumu

dokładnie od The Great in Great Britain