pojebało ich? marketingowcy komara przycięli czy jak? przecież to kompletnie bez sensu! KRWI!Mystery Man pisze:Szkoda, że przyjdzie nam czekać miesiąc, by go usłyszećPowiedziałbym nawet, że był super eight
http://www.amazon.com/Super-8-Michael-G ... 250&sr=1-1
Powiem tak: gdyby rozpatrywać go tylko w kwestii tego, czy muzyka wywołuje odpowiednie jak na finał wzruszenia, to utwór jest idealny (to będzie hicior albumu, na pewno). Wkurzają mnie jednak dwie rzeczy: po pierwsze utwór brzmi momentami jak parodia Williamsa, tak mocno próbuje imitować jego emocjonalne zagrywki; po drugie, jak już pisałem w wątku z filmami, cała ta tkliwość w ujęciach odlatującego statku zalatuje mi fałszem, bo w potworze z Super 8 nie ma nic pięknego i szlachetnego, w odróżnieniu od ufoków z ET i CE3K. Wiem, że cała ta liryka jest pochodną wątku rodzinnego, ale Abrams i Giacchino dosłownie rozlewają ją na wyzwolonego kosmitę, mogącego wreszcie wrócić do domu, przez co efekt jest - moim zdaniem - trochę absurdalny. A że (nieumyślnego) parodiowania w takich sytuacjach nie lubię, finał jest jak dla mnie muzycznie zepsuty. 3/5 Dokładnie, dwie rodziny się jednoczą, matka "odchodzi", track wręcz powinien nazywać się Reunited and Farewell, a muzyka Giacchino tylko ten efekt ładnie potęguje, dlatego jest tak emocjonalnie.Przecież to nie za kosmitą, a za zjednoczeniem obu rodzin i "puszczeniu" matki ta muzyczka - a niecodzienne wydarzenie, jakim jest start statku tylko to potęguje.
Aha i to "krwiożercze monstrum" nie było do końca takie złe. Po prostu wszystkimi możliwymi sposobami chciało się dostać do domu, a źli ludzie "wojsko" chciało temu zapobiec. Murzyn rozumiał tego stwora i mu pomógł, a ten darował chłopakowi życie, gdy ten powiedział, że też go rozumie i tak naprawdę na końcu zawiązała się między nimi taka wątła nić sympatii i wtedy chyba wszyscy chcieli, żeby się mu udało. A, że finał muzycznie był taki jaki był to chyba było wiadomo przed filmem. Ciężko mi sobie wyobrazić inną oprawę muzyczną, odlot w w ciszy?, rozstanie przy wybuchach orkiestry?, moim zdaniem ładnie zwieńczony finał, na który Giacchino przez cały czas trwania filmu nas przygotowywał.Wiem, ale zestawienie tych wydarzeń - podobnie jak u Spielberga - mocno idealizuje wątek paranormalny, co dla mnie jest dysonansem, bo zestawiać w ten sposób można było wartości rodzinne i przyjaźń z kosmitą jak w E.T., a nie rodzinę, której udało się przeżyć z krwiożerczym monstrum.
).Pewnie dlatego, że jego design jest mało przyjazny w przeciwieństwie do ET, który nawet gryby strzelał z oczu laserami i srał ogniem, to i tak by go wszyscy koffali, bo ma okrąglutki brzuszek, świecący palec i gada jak dzieckoMarek Łach pisze:Ale u Abramsa nie ma w trakcie filmu jakiegoś większego współczucia dla potwora
Kiedy te wątki się uzupełniają i na siebie wpływają!ale ja wolałbym, gdyby Abrams i Giacchino nie robili takiej paraleli emocjonalnej na linii rodzina-kosmita.
Neutralna muzyka w finale filmu sf? WTF? Moim zdaniem się czepiasz.W ujęciach z odlatującym statkiem wolałbym jakąś neutralną fanfarę
Z jednej strony zjednoczone rodziny, z drugiej okropny stwór, trzeba było jakąś drogę obrać, Giacchino/Abrams wybrali pierwszą i tak jak w LOST, chcieli po prostu zostawić koniec emocjonalnej muzyce i obrazom i tak zakończyć film, moim zdaniem to się udało, także Trzeba się cieszyć z tego co jest, a jest na szczęście dobrze To wtedy ja bym musiał napisać: Taka ładna i emocjonalna scena, a tu jakaś neutralna fanfara?! EPIC FAILW ujęciach z odlatującym statkiem wolałbym jakąś neutralną fanfarę
(neutralną w sensie "nie wyciskamy łez", "nie wywołujemy wzruszeń", "nie rozgrzeszamy potwora")Wtedy byłby jakiś roztrzepany kawałek, a tak mamy spójne zakończenie. A jakby nie było, monumentalne fanfary mamy, nic że stworzone z lirycznych tematów, ale eksplodują kiedy trzeba dosyć konkretnieMyślałem raczej o czymś w stylu:
ujęcie rodziny - emocje, liryka
ujęcie statku - przebitka na jakas monumentalną fanfarę itd.
Jeszcze chyba "Drzewo życia" w głowie"nie wyciskamy łez", "nie wywołujemy wzruszeń", "nie rozgrzeszamy potwora"
Wojskowy motyw dawał radę, choć mi się chciało nucić MOH'aWracając do samej muzyki, to podobały mi się te typowo giacchinowskie, militarne marsze. Co prawda, gdy wojsko wjeżdżało w kadr, aż chciało się zanucić marsz Williamsa z CE3K, ale Giacchino dał radę - nawet jeśli te marszyki nie są niczym specjalnym.
Ten motyw zagrożenia/potwora/kostek (grał na końcu przy logu Universala) też konkretny. Ogólnie wiele tracków będzie ładnie wciskało w fotelik, ten podczas ewakuacji, ataku na autobus, ucieczki córki przed ojcem, czy przed potworem w podziemiach, już się zaczynam obawiać o moje narządy słuchowe A to ocena całości czy tylko finału? Czyżby te 5%, tak mocno zaważyło na 95% "bardzo dobrej" muzyki3/5
No właśnie nie - wg listy płac był jednym z gliniarzy, ale pewnie mignął gdzieś w tle i tyleMystery Man pisze:A widzieliście Giacchino?
Ja podejrzewam tego grubszego gościa z zakolami. Trochę słabo był podobny, ale może go trochę ucharakteryzowali, zresztą dziwnie się zachowywał i nic nie mówiłMefisto pisze:No właśnie nie - wg listy płac był jednym z gliniarzy, ale pewnie mignął gdzieś w tle i tyleMystery Man pisze:A widzieliście Giacchino?
tak samo jak tajemnicze nagrania i ich dziwnie znajoma jakość, zagadkowe kostki, czy sam potwór i towarzyszące mu efekty dźwiękowe, no i rzecz jasna muzyka grająca i działająca w podobny sposób.
