Dario Marianelli - Jane Eyre

[Adam]

To trochę pobieżnie posłuchałeś, skoro tylko na skrzypki zwróciłeś uwagę...

jak mało nie usnął przy tym to co się dziwisz

[Mefisto]

Do Corigliano to tu jeszcze daleko, jak na klasycyzm w filmówce. Stosując Twoją stratyfikację, The Red Violin byłoby hiper-maksymalnym klasycyzmem w sensie filmówki.

A co ma jedno do drugiego, poza skrzypkami? Bo jak dla mnie to dwie, zupełnie różne partytury i ta druga bynajmniej nie jest klasyczna w tym samym słowa znaczeniu.

A zwróciłem uwagę na skrzypki, bo tylko nimi płyta się wybija jakoś. Jakby tam była gitara elektryczna to pewnie bym zwrócił uwagę na gitarę elektryczną

[Marek Łach]

ta druga bynajmniej nie jest klasyczna w tym samym słowa znaczeniu.

A o jakim znaczeniu mówimy? Bo jak dla mnie The Red Violin o wiele odważniej czerpie z dorobku muzyki poważnej, i w zestawieniu z nim (bo niby z czym mamy zestawiać? score'y odnoszące się do muzyki poważnej powstają bardzo rzadko) Jane Eyre wypada zupełnie lajtowo, i "popowo", jak to filmówka ma w zwyczaju.

[bladerunner]

A ja się nie do końca z Markiem zgadzam, według mnie Marianelli to taki współczesny ''Mozart muzyki filmowej''.

Wbrew temu co mówi Marek on ma w wielu aspektach technicznych podobny styl, już nie mówię tutaj o jakiś solówkach, ale np Włoch potrafi pisać przepiękne symfonie wcale nie gorsze od Austriaka . I mi się wydaję, że przez te owe podobieństwa wiele osób go nie lubi . Przytoczę pewne moje obserwacje.
Ankieta na sc.pl , którą kiedyś przeprowadziłem utwierdziła mnie w moim przekonaniu. Wszyscy mówią, że Mozart był najlepszym kompozytorem, po czym co ? okazuje się, że 90% z nich słyszała raptem 5 utworów na krzyż, bo reszta ich nudzi. To się jakoś nazywa, chyba nawet wiem jak. Hipokryzja.

[Adam]

i trafiłeś Bladu znów w sedno ostatnimi zdaniami a co do tej gitary elektrycznej o której wspomniał Mefi - jakby ona tutaj była to Marek by napisał że "nuda, sztampa i kiepścizna" i dał 2/5

[Marek Łach]

Tzn. wiesz bladu, ja nie przeczę, że Marianelli ma klasycyzujący styl, zresztą pisaliśmy o tym parę stron wcześniej. Ale trzeba pamiętać o tym, że (tak jak Mefi napisał) to jest takie klasycyzowanie na miarę tylko i wyłącznie muzyki filmowej. Dlatego moim zdaniem chłopaki strasznie demonizują, bo Jane Eyre nie ma ciężkiego, klasycznego piętna.

A co do ankiety z Mozartem - jakoś mnie to nie dziwi, przecież świadomość muzyki poważnej wśród internautów jest bliska zeru.

[Mefisto]

A o jakim znaczeniu mówimy? Bo jak dla mnie The Red Violin o wiele odważniej czerpie z dorobku muzyki poważnej, i w zestawieniu z nim (bo niby z czym mamy zestawiać? score'y odnoszące się do muzyki poważnej powstają bardzo rzadko) Jane Eyre wypada zupełnie lajtowo, i "popowo", jak to filmówka ma w zwyczaju.

Ale tu nie chodzi o czerpanie, tylko o brzmienie, sposób podejścia do muzyki. Jakkolwiek Red Violin czerpały z klasyków, to jednak robiły to w sposób nieszablonowy, odważny właśnie, w końcu rozbuchany, żeby nie powiedzieć, że niedościgniony. Muzyka Marianelliego to natomiast nic powyżej pewnego standardu, jaki robiło się 50 lat temu i wcześniej - ot taka dostojna, ładna muzyka, żeby coś się działo w tle. Bonus za smyczki, jasne - ale po ich odjęciu naprawdę niewiele zostaje do wychwalania. Oczywiście to w takim równie klasycznym filmie pewnie się sprawdzi, więc mission: accomplished. Mnie to jednak nie satysfakcjonuje, a muzyka na sucho nie przekonuje.

Dlatego moim zdaniem chłopaki strasznie demonizują, bo Jane Eyre nie ma ciężkiego, klasycznego piętna.

Piętna na pewno nie, ale konstrukcję i klimat jak najbardziej.

[Wawrzyniec]

Nie sądzę - ta ilustracja nie ma wielu jej podobnych, właśnie przez to klasycyzowanie Marianellego, które zapewne zniechęca Wawrzyńca czy Adama.

O cholera w jednym teamie z Adamem. Dobrze, że jest jeszcze Mefisto i muaddib, gdyż inaczej zacząłbym się bać

To trochę tak jak Wawrzyniec pisał przy okazji Chemicalsów, że soundtrack powinien brzmieć "jak muzyka filmowa". Ja się z tym nie do końca zgadzam, bo - dla mnie - to jest nastawienie w pewnym sensie na produkt dostosowany do powtarzających się i nierozwijających się potrzeb konsumenta. Ale rozumiem to podejście, można i tak.

To nie jest podejście skierowane wyłącznie do konsumenta, czyli osoby kupującej soundtrack. Ale mnie przede wszystkim chodzi o sam film. Jak kręcę film, to chcę mieć za podkład muzykę filmową. Dlatego ja nie wątpię, że score Marianellego dobrze się spisuje w filmie, o ile to jest naprawdę wyjątkowo klasyczna i konserwatywna adaptacja. Ale ja sam w takiej sytuacji nie widzę sensu z zatrudniania kompozytora, a zamiast tego skorzystałbym już z istniejących klasyków.

Choć moim zdaniem Jane Eyre tak naprawdę jest "skażona" filmowością w bardzo dużym stopniu i jest bardzo odległa: i od emocjonalności, i od maniery, i od filozofii muzyki poważnej. Może w tym tkwi jej sukces w moich oczach - tworzy pomost między tymi światami.

Też się nie zgadzam. Gdyż dla mnie nie ma po co takich mostów tworzyć i nie wiem też po co taką hybrydę tworzyć. Kiedy mam ochotę słuchać muzyki klasycznej, to jej słucham (Beethoven, Vivaldi to mniej więcej moi ulubieni, z późniejszych oczywiście Wagner i Orff), a kiedy chcę filmową, to słucham filmową.

A niestety Mefisto ma też rację, że po za tymi pięknymi chociaż czasami zbyt ekspresyjnymi skrzypcami, to trudno mi coś zapamiętać z tej muzyki. Jest ładna, ale w pamięci nie zostaje. A skrzypce w "Osadzie" przynajmniej grały piękną melodię, która potrafiła utkwić w pamięci.
I w sumie gdybym szukał jakiegoś budowniczego mostów to już prędzej wziąłbym za przykład Jamesa Newtona Howarda, który "Osadą" zauroczy miłośników klasycznych brzmień, jak i słuchaczy czystej filmówki.

[Marek Łach]

Bonus za smyczki, jasne - ale po ich odjęciu naprawdę niewiele zostaje do wychwalania.

No ale to jest kompozycja napisana właśnie pod te solowe skrzypce. Z myślą o nich, w oparciu o nie, wokół nich. Jak odejmiesz skrzypce to ścieżka straci 3/4 siły, bo raz że solówki wyraźnie dominują na płycie (w zasadzie tylko poza dwoma fortepianowymi utworami, które prowadzą śliczny temat), a dwa że są sercem całej konstrukcji płyty. Idąc Twoim tokiem rozumowania, jeśli wyrzucimy z Wyznań gejszy wiolonczelę, to ścieżka stanie się mniej ciekawa, a jak odpadną jeszcze skrzypce Perlmana, to już w ogóle będzie syf, kiła i mogiła. Jaki tu sens? Nie można próbować oceniać czegoś w oderwaniu od najważniejszego, fundamentalnego elementu, bo wyjdzie nam absurd.

[Wawrzyniec]

Idąc Twoim tokiem rozumowania, jeśli wyrzucimy z Wyznań gejszy wiolonczelę, to ścieżka stanie się mniej ciekawa, a jak odpadną jeszcze skrzypce Perlmana, to już w ogóle będzie syf, kiła i mogiła.

Nie wtedy zostaje nam niesamowita etnika, piękny dźwięk japońskich instrumentów itd. Widzisz ile ta muzyka ma warstw i jak genialnie jest przemyślana, nie tak łatwo ją obnażyć
Ale cieszę się, że dałeś "Memoirs of a Geisha", gdyż to właśnie też score z kategorii tych pięknych, artystycznych, który jednak zapada w pamięci i jest 100% muzyką filmową, ale i osoby gustujące w klasycznym brzmieniu, a już w ogóle osoby zafascynowane Japonią zauroczy.
I takiej właśnie pięknej, artystycznej, nie łubu-dubu, muzyki ja mogę słuchać. Co wręcz czynię z wielką przyjemnością, gdyż jest to jeden z najczęściej używanych przeze mnie soundtracków Maestro.

[Marek Łach]

Nie wtedy zostaje nam niesamowita etnika, piękny dźwięk japońskich instrumentów itd. Widzisz ile ta muzyka ma warstw i jak genialnie jest przemyślana, nie tak łatwo ją obnażyć

Bez przesady. Zostanie adaptacja tradycyjnego chińskiego utworu (Going to School), atmosferyczny underscore, który spowalnia płytę (Rooftops of Hanamachi, Dr Crab's Prize), fragment chińskiej opery i jeszcze parę underscore'owych, czysto już williamsowskich fragmentów. Wyznania gejszy mają sens dzięki dialogowi wiolonczeli i skrzypiec, reszta to tak naprawdę dodatki. Oczywiście nie da się tego rozdzielić, bo gdyby wywalić wszystkie solowe fragmenty, to zostałoby 30% score'a, które nawet na *** by łącznie nie zasługiwało - absurd.

[Wawrzyniec]

W języku niemiecki jest dobre określenie dla tego co właśnie przed chwilą zrobiłeś: "Spielverderber"

Zostanie adaptacja tradycyjnego chińskiego utworu (Going to School)

Chińskiego, czy japońskiego?

[Paweł Stroiński]

Moja japońska przyjaciółka twierdzi, że muzyka z Wyznań gejszy brzmi jak muzyka chińska, nie japońska. Ścieżkę Williamsa lubi, ale chyba ją to trochę wkurza.

[Marek Łach]

W języku niemiecki jest dobre określenie dla tego co właśnie przed chwilą zrobiłeś: "Spielverderber"

Sorry.

A co do Going to School to: http://www.filmmusic.pl/forum/viewtopic.php?f=1&t=115

[Wawrzyniec]

Moja japońska przyjaciółka twierdzi, że muzyka z Wyznań gejszy brzmi jak muzyka chińska, nie japońska. Ścieżkę Williamsa lubi, ale chyba ją to trochę wkurza.

Mnie tam by bardziej wkurzało, że Gejsze są grane przez Chinki, niż to, że w muzyce Williamsa coś brzmi chińsko Zresztą ja nie jestem Japończykiem, więc się nie mogę wypowiadać, ale dla mnie "Geisha" brzmi japońsko, a chińsko to brzmi "Hero" Tanduna, czy też "The Promise" Badelta i tak można wymieniać.

Ale dobra nie offtopujmy i skoncentrujmy się na włosko-angielskiej "Jane Eyre", która jak Wam brzmi?