A tak troche na poważnie. Słuchałem sobie jego muzy oglądając Mortal Engines na Netflix. Na prawdę probowalem wylapac jakąś linie melodyczną i jest ciezko, oj ciezko. Tak jak tutaj z tym jego super duper nowym tematem. Jeden kuźwa mix i balans dla wszystkiego. Jak jest akcja to jest glosno. Jak wchodzi liryka to jest cicho. W jednym i drugim przypadku wszystko sie zlewa. Jeszcze gorzej niz u Balfa.
Jakieś fortepianowe wstawki robily sie przyjemne i nawet fajnie wybrzmiewaly ale jak wchodziła orkiestra to wszystko cichło i sie rozmywalo w miksie.
I tak jest tutaj. Niby cos tam zmienia w instrumentacji ale wszystko brzmi tak samo głośno i samplowato. Cos w tej melodii wychwytuje ale zaraz sie zlewa z następną powtorka i tak w kółko. Strasznie to męczące.
Ale soundtracki Briana Maya, też były ciężkie i jak najbardziej pasowały do filmu. I według mnie score Junkiego pasuje do obrazu Millera i to walenie po garach pasuje. Plus jest tam parę dobrych kawałków akcji poza "Brothers in Arms". Przy czym właśnie liryka w Mad Max: Fury Road jest najlepsza. I właśnie, podobną smyczkową lirykę mamy w Brimstone, które rzeczywiście jest jego najdojrzalszą pracą.
ale ten jego 30-sekundowy temacik liryczny/miłosny i tak robił w filmie na mnie większe wrażenie niż holkenborgowe adagia. Niemniej trudno tu cokolwiek porównywać, scory Maya są wyraźnie inne stylistycznie od Jarre'a, score Junkiego jest jeszcze inny. Właściwie jakby człowiek odsłuchiwał po kolei dwójkę, trójkę i czwórkę i nie wiedział co to, to pewnie by się nie domyślił, że to filmowe kontynuacje. 
