The Hundred-Foot Journey - A.R. Rahman

[Mystery]

1. Hassan Learns French Cooking (06:10)
2. The Village of Saint Antonin (04:02)
3. New Beginnings (04:40)
4. Vintage Recipe (02:06)
5. Mr. Kadam (01:55)
6. The Clash (01:44)
7. Destiny, Fire, War (05:41)
8. The Gift (03:08)
9. You Complete Me (04:39)
10. Alone in Paris (03:11)
11. India Calling (04:34)
12. Reunion (01:25)
13. End Credits Suite (02:36)
14. My Mind Is a Stranger Without You (04:18) - Solange Merdinian
15. A La Hassan de Paris (04:05)
16. Afreen (04:05) - Nakash Aziz

Nowy film by Lasse Hallström o kulinariach z Hindusami w tle. Reżyser potrafi wykrzesać ze swoich kompozytorów dobre rzeczy, tak też należy spodziewać się czegoś smacznego i od Rahmana

[Adam]

o ile nie okaże się jak z MDA że 3/4 to hinduska muzyka pop

[Mystery]

Tylko 3 ostatnie kawałki. A muza to iście okazałe dramatyczne granie, coś w stylu "Salmon Fishing in the Yemen" Marianelliego, orkiestra + etnika z ładnie dającymi o sobie znać hinduskimi rytmami.

Wywiad z Rahmanem
https://www.youtube.com/watch?v=7BmjqpTz0uc

Fragmenty z sesji nagraniowej
https://www.youtube.com/watch?v=f6o_NUhpA9M

[Mefisto]

What he said.

[Adam]

Hallstrom żongluje tymi kompozytorami stale nie wiem po co, a i tak wyżej Hachiko i Ciderów tylko niebo.

[Marek Łach]

Kawałek "The Village of Saint Antonin" jest po prostu zniewalający!

[Wawrzyniec]

Jest w tym sporo disco, umca-umca i remizowych klimatów, czy raczej stonowana i przyjemna muzyka, gdyż nie wiem czy sięgać?

[DanielosVK]

Ja rozumiem, że odhaczyłeś wszystkie nieprzeczytane posty, ale w takim małym temacie jednak można było się szybko rozejrzeć.

Tylko 3 ostatnie kawałki. A muza to iście okazałe dramatyczne granie, coś w stylu "Salmon Fishing in the Yemen" Marianelliego, orkiestra + etnika z ładnie dającymi o sobie znać hinduskimi rytmami.

[Kaonashi]

Cały score jest na youtubie w jednym pliku także można sobie "poskakać" i posprawdzać jak to się prezentuje.

[Marek Łach]

Jak to zwykle w międzynarodowych produkcjach Hallströma bywa, jest ładnie i dość lukrowato, z paroma wejściami bardziej konkretnego, dramatycznego grania. Hinduskie akcenty się zdarzają, ale są dość stonowane i raczej nostalgiczne. Nie odbiegają specjalnie od tego, co dobry amerykański czy europejski symfonik mógłby napisać wedle swojego wyobrażenia o Indiach. Ogólnie miłe granie, któremu brakuje pazura (jak zawsze u Hallströma), choć nigdy takiego pazura nie miało posiadać.