GOLDEN AGE - merytorycznie profesjonalnie fachowy temat

[Wawrzyniec]

Ale przyswajalność danej muzyki to kwestia indywidualna. I z wieloma pracami z GA mam ten problem, że mnie nie rajcują poza filmem. Jednak Wawrzku - to samo dotyczy też np. wielu ilustracyjnych fragmentów Twego i muaddibowego bożka Williamsa. A Tobie u Williamsa to nie przeszkadza? Toż on mocno czerpie z GA. .

Czym innym jest czerpanie, a czym innym czysty GOLDEN AGE. Gdyż nikt mi nie powie, że Williams brzmi jak GOLDEN AGE. Oczywiście to moje subiektywne odczucie podparte wyłącznie moimi doznaniami z muzyką Williamsa, ale u niego nigdy nie czuję się przytłoczony. Weźmy więc te "Gwiezdne wojny", gdyż wokół nich sporo się ostatnio na forum kręci.
Score jak najbardziej utrzymany w duchu GOLDEN Age'u, ale nie jest to kalka. I np. weźcie sobie większość ilustracji jakie towarzyszą na Tatooine. Williams potrafi się wyciszyć. Weźmy wybitne "Binary Sunset": Oczywiście scena, kiedy pięknie wchodzi cała orkiestra może być uznana za jak z GOLDEN AGE'u, ale Williams nie cały czas operuje w niej aż tak potężnym brzmieniem. Ładnie delikatnie wprowadza klimat, potem eksplozja i znowu delikatnie i pięknie operujemy tematem. To może być moje błędne przeświadczenie o GOLDE AGE'u, ale niestety u mnie wyrobiło się przekonanie, że ta muzyka zawsze, ZAWSZE musi brzmieć WIELCE. Williams naturalnie potrafi ryknąć orkiestrą i kocham to! Ale też wie, kiedy przestać. W dużej ilości muzyki z GOLDEN AGE wyczuwam brak umiaru. I np. wątpię, czy w tamtym okresie powstałby chociażby taki utwór jak "Yoda's Theme".
Ale to tylko moje subiektywne odczucia. A może jestem fanboyem i akceptuję wszystko bo to John Williams.

2. Mała uwaga do Dziesięciorga przykazań i Księcia Egiptu. Hans nuta w nutę przepisał jeden z tematów Elmera.

Ja to wiem. I nie chodzi i tematyka nie jest dla mnie problemem. A bardziej ekspresja tej muzyki. Zresztą jak ktoś chce niech sobie porówna muzycznie i filmowo scenę z płonącym krzewem, to może zrozumie o co mi chodzi. Albo i nie.

Hm, te soundtracki z GOLDEN AGE'u, którego teraz polecacie lisowi, są oczywiście warte uwagi. Ale też liczyłem, że właśnie do takich celów posłuży ten temat.

Khixtbay.

[Koper]

Ja wiem, że nie Williams nie pisze dokładnie tak jak w GA. Jak inspiruje się Goodwinem i resztą to jak Horner Schumannem. Niby to podobne, ale jednak brzmi troszkę inaczej. Zatem trochę Cię rozumiem, ale tylko trochę.

[lis23]

Hm, te soundtracki z GOLDEN AGE'u, którego teraz polecacie lisowi, są oczywiście warte uwagi. Ale też liczyłem, że właśnie do takich celów posłuży ten temat.

Khixtbay.

Taki temat byłby fajny, z polecanymi pracami.

[kiedyśgrześ]

I np. wątpię, czy w tamtym okresie powstałby chociażby taki utwór jak "Yoda's Theme".

Tematy Yody to już Debussy pisywał, ehh znowu jakaś produkcja problemów

[Wawrzyniec]

A czy Debussy, kurde to Golden Age, czy jak Mozarta go rejectowali Toż ja nie piszę, że wcześniej takiej muzyki w ogóle nie było! Ale my tutaj rozmawiamy o MUZYCE FILMOWEJ i GOLDEN AGE'u. A nie ogólnie z muzyką klasyczną włącznie. Wybacz, ale skoczyło mi ciśnienie.

Ja wiem, że nie Williams nie pisze dokładnie tak jak w GA. Jak inspiruje się Goodwinem i resztą to jak Horner Schumannem. Niby to podobne, ale jednak brzmi troszkę inaczej. Zatem trochę Cię rozumiem, ale tylko trochę.

Ależ oczywiście, że Horner mimo inspiracji brzmi jak Horner, gdyż wytworzył swój styl. Tak samo Goldsmith i inni. Np. Elmera Bernsteina, bardzo lubię. I naprawdę rzadko czuję się u niego przytłoczony. Ale "The Ten Commandments" to już goldenage'yzm w najczystrzej postaci, ze wszystkimi swoimi wadami, czy też tym co mi w nim przeszkadza. Wiele późniejszych prac Bernsteina bardzo mi się podoba, ale też, gdyż i on ze swoim stylem ewoluował.

[Marek Łach]

Wawrzyniec stara się nadać dyskusji kierunek - fajnie, bo to tak pojemny temat, że nie da się rozmawiać ogólnikami. Nie będę próbował jednocześnie podejmować wszystkich punktów podniesionych w poście Wawrzyńca, może po kolei, jeśli dyskusja się rozwinie.

2) Liczyłem na próbę oceny tej epoki. Ale właśnie nie przez pryzmat mitu tego okresu. I tutaj w sumie nie mam na myśli nawet produkcji drugorzędnych, gdyż nawet te pierwszoligowe wybitne dzieła, które zmieniły oblicza filmu i muzyki filmowej, powinny zostać pewnej obiektywnej ocenie, a nie tylko przez pryzmat mitu.

Generalnie trudno ocenić całą epokę. To tak jakby próbować w kilku zdaniach ocenić całą muzykę filmową z ostatnich 30 lat. Muzykę w której obok Hornera działał Zimmer, obok Williamsa Faltermeyer, obok Silvestriego Martinez.

Golden Age jak każda inna epoka zrodził trochę dzieł wybitnych i mnóstwo przeciętniactwa, o którym nie pamiętamy, nie mówimy, bo nikogo nie obchodzi - tak jak za 30 lat nikogo nie będzie obchodził "Oz" Elfmana, czy nowa "Szklana pułapka" Beltramiego. Jeśli chcemy oceniać całą epokę, to o tych drugorzędnych produkcjach musimy pamiętać, bo gdybyśmy je pominęli, to wykreujemy wtedy mit o czasach, w których kompozytorzy nigdy się nie mylili i płodzili tylko wielkie rzeczy - czyli to, z czym jak rozumiem starasz się walczyć.

Jeśli jest jakaś rzecz, w której GA miał moim zdaniem "obiektywną" przewagę nad np. współczesnością (bo już Srebrną Erą - nie do końca), to wykształcenie kompozytorów, a co za tym idzie - formalna jakość komponowania. Tę biegłość wymuszały tak warunki techniczne (praktycznie brak elektroniki, w skrócie: pełna symfoniczność, a pisanie na orkiestrę wymaga określonych zdolności), jak i sama konwencja ilustracyjna (np. brak scoringu jazzowego, improwizacji - do pewnego momentu). Dlatego w muzyce Złotej Ery nie znajdzie się za bardzo kompozytorskiej fuszerki, nieudolnych orkiestracji, czy tematów opartych na progresji kilku najbanalniejszych akordów (pozdrowienia dla Steve'a Jablonsky'ego), które w 5 minut mógłby napisać nastolatek z gitarą. Oczywiście odrębną kwestią jest percepcja współczesnego odbiorcy, ale jednemu nie da się zaprzeczyć: ta muzyka była po prostu lepiej napisana niż sporo materiału, jaki dzisiaj rodzi się w Hollywood (i nie tylko). I nawet golden age'owe filmy z kategorii guilty pleasure, ówczesne odpowiedniki odmóżdżających blockbusterów, miały muzykę, która była "guilty pleasure", ale która jednocześnie była profesjonalnie napisana. To mi się zawsze w Złotej Erze podobało.

[kiedyśgrześ]

A czy Debussy, kurde to Golden Age, czy jak Mozarta go rejectowali Toż ja nie piszę, że wcześniej takiej muzyki w ogóle nie było! Ale my tutaj rozmawiamy o MUZYCE FILMOWEJ i GOLDEN AGE'u. A nie ogólnie z muzyką klasyczną włącznie. Wybacz, ale skoczyło mi ciśnienie.

a dlaczego się ograniczać do ograniczenia do muzyki filmowej, przecież można... zresztą nieważne, w tym Golden Ageu to oni tam jeszcze tematy miłosne w partyturach zazwyczaj mieli, takie z walącymi kotłami i waltorniami zagłuszonymi puzonami i organami, a co, jak Golden to Golden

[kiedyśgrześ]

a jeszcze, jak jutro znajdę wenę to opiszę, jak się w praktyce zaprzyjaźnić z Goldenem na przykładzie konkretnym, w opowieści wezmą udział: Krokodyl, Judasz, Piorun, Marek i Michael Douglas

a teraz się biorę za robotę

[Mefisto]

Czym innym jest czerpanie, a czym innym czysty GOLDEN AGE. Gdyż nikt mi nie powie, że Williams brzmi jak GOLDEN AGE. Oczywiście to moje subiektywne odczucie podparte wyłącznie moimi doznaniami z muzyką Williamsa, ale u niego nigdy nie czuję się przytłoczony. Weźmy więc te "Gwiezdne wojny", gdyż wokół nich sporo się ostatnio na forum kręci.
Score jak najbardziej utrzymany w duchu GOLDEN Age'u, ale nie jest to kalka. I np. weźcie sobie większość ilustracji jakie towarzyszą na Tatooine. Williams potrafi się wyciszyć. Weźmy wybitne "Binary Sunset": Oczywiście scena, kiedy pięknie wchodzi cała orkiestra może być uznana za jak z GOLDEN AGE'u, ale Williams nie cały czas operuje w niej aż tak potężnym brzmieniem. Ładnie delikatnie wprowadza klimat, potem eksplozja i znowu delikatnie i pięknie operujemy tematem. To może być moje błędne przeświadczenie o GOLDE AGE'u, ale niestety u mnie wyrobiło się przekonanie, że ta muzyka zawsze, ZAWSZE musi brzmieć WIELCE.

A więc wyrobiłeś sobie błędne wrażenie. Golden Age owszem, charakteryzuje się nadmiernym rozbuchaniem i przepychem, ale głównie dlatego, że na takie rozbuchanie pozwalały mu filmy - olbrzymie, głośne, pełne bitew, statystów i epickich momentów, których raczej nie zilustrowałbyś lirą albo, jak dziś, elektroniką. Bynajmniej jednak w takim Ben-Hurze nie brakuje lżejszych tematów i tego "wyciszenia", także nie demonizuj tego w drugą stronę.

http://www.youtube.com/watch?v=bNwBDmI0ShQ
http://www.youtube.com/watch?v=pBGgMpqXqPw
http://www.youtube.com/watch?v=ks3Oh7bX5s8
http://www.youtube.com/watch?v=Mc_FiNsmLxw
http://www.youtube.com/watch?v=61p-cD1rquE
http://www.youtube.com/watch?v=ztnXt6Vwv4s
http://www.youtube.com/watch?v=TDnH4QiZBqc

I przestań też chwalić znowu na potęgę Williamsa, bo jego SW niczym specjalnym od Golden Age'u się nie różnią i tam, gdzie można napierdalać, to Williams to robi. Różnica jest więc żadna, poza kolejnym chwaleniem swojego konika.

Poza tym to, co napisał Łachu - wtedy wielka orkiestra była standardem, to i się z tego korzystało. A dziś jak ktoś sobie dopierdoli 60 muzyków, to już wielkie nagranie się z tego robi, a budżet rośnie. Stąd m.in. nazwa "Golden", gdyż był to złoty okres pełnoorkiestrowych, potężnych (i zgoda, że często przytłaczających obraz) tematów, które do dzisiaj szumią w głowie. Trudno więc tego nie doceniać, tym bardziej, że rozpisać takie momenty nie było łatwo - nie to co dziś, że jedni zmiksują sobie bibliotekę sampli i mają ost, a inni popierdzą sobie na banjo i zgarniają Oscara. Przydałoby się więc trochę pokory.

[hp_gof]

Moje pytanie: kiedy pojawił się termin Golden Age? Kiedy zaczęto go używać i kiedy (mniej więcej) wyznaczono początek i koniec złotego ery (powtarzam: kiedy wyznaczono/ustalono te daty, a nie jakie to są daty, bo to już w pierwszym poście jest napisane).
I czy istnieją jakieś ciekawe opracowania/artykuły na temat tego okresu (w dowolnym języku)?

[Marek Łach]

Tak jak Mefisto nawiążę teraz do drugiej wątpliwości Wawrzyńca, tj. przepychu GA. To prawda, że Złota Era miała sporo nieumiarkowania, ale nie jest też prawdą, że nie da się w niej odnaleźć skromnych, introwertycznych, delikatnych utworów. Ja sam zresztą w czasach swojej fascynacji GA najbardziej lubiłem doszukiwać się właśnie takich niepozornych perełek, które przeczą stereotypowemu obrazowi epoki.

Na tapetę weźmy Alfreda Newmana. Pierwsze przykłady to biblijne widowisko (!) The Robe:
http://www.youtube.com/watch?v=3_HReJV15z4 - temat miłosny w 2:45; słychać chyba, jak bardzo to odbiega od ekspresji np. Gone with the wind. Ta melodia i aranż chyba bez problemu mogłaby trafić do filmu z lat 70 czy nawet 80 (The Wind and the Lion czy Jane Eyre mają, dla przykładu, dużo bardziej ekspresyjną lirykę!).
http://www.youtube.com/watch?v=Iv31Ryl-7_k - odrobina subtelnego etnicznego podkładu
http://www.youtube.com/watch?v=fd9_UwQiAUU - tutaj z kolei praca chóralna i underscoring mają bardzo rewolucyjny charakter i stanowią bardzo wysublimowany komentarz do ekranowych wydarzeń (wejście tematu przewodniego w kadrze "cienia Chrystusa" to moim zdaniem jedna z najlepszych ilustracji scenicznych, jakie wydał na świat Hollywood)
http://www.youtube.com/watch?v=_ParllFXOBw - tu również na wskroś nowoczesna ilustracja Golgoty, w której jest klimat, atmosfera, ale ani na moment nie czuć przepychu (a cały czas mówimy o biblijnej superprodukcji z tamtych czasów) - zresztą każdy fan Williamsa w The Robe usłyszy sporo rzeczy, które wpłynęły na JW, zwłaszcza na biblijne akcenty w Indianie Jones

W podobnym klimacie i ekspresji - Dawid i Betszeba:
http://www.youtube.com/watch?v=tLw7XXjR13Q - nie powiedziałbym, że Binary Sunset czy Yoda's Theme przewyższają delikatnością taką lirykę.

Idźmy dalej. Na przykład nie wydaje mi się, żeby poniższa muzyka w jakikolwiek sposób odbiegała od ekspresji i subtelności dokonań Williamsa z przełomu lat 70 i 80 - powiedziałbym nawet, że liryka newmanowska tutaj jest subtelniejsza od np. Marion's Theme. Oczywiście pomijając fanfarowy anons, związany z wytwórnią.
http://www.youtube.com/watch?v=qn1fmxGIpGk - The Diary of Anne Frank
http://www.youtube.com/watch?v=sQn50nmt4mA - Wuthering Heights (rok 1939!! czyli daleko jeszcze do schyłku GA); poza tym, że smyczki mają klasyczne "newmanowskie" brzmienie, to przecież subtelnością nie odbiega to specjalnie od dokonań Williamsa, Barry'ego czy Goldsmitha z lat 70.

No i wreszcie, choć film jest z 1965, czyli formalnie nie przynależy do GA, to stylistyka Newmana jest tu tylko przedłużeniem tego, co robił przez całą swoją karierę:
http://www.youtube.com/watch?v=3Bn2jsmhK54
http://www.youtube.com/watch?v=XT7nk0s0ZlM - takiej subtelności, refleksyjności i skupienia jak w obu powyższych kawałkach często trudno doświadczyć nawet we współczesnych ścieżkach biblijnych.

Muzyka pochodzi od gościa, który ze względu na swoje stanowisko trząsł całym muzycznym Golden Agem. A to tylko wierzchołek góry lodowej. Wiadomo, jeśli GA oceniać się będzie tylko przez pryzmat archaicznych Steinerów, neoromantycznych fresków Korngolda, czy fanfar i marszów Rózsy, to modernistycznej subtelności się tam nie znajdzie. Ale nie trzeba wcale kopać głęboko, by się jej doszukać w epoce. Powyżej wrzuciłem tylko ułamek twórczości zaledwie jednego kompozytora. A Waxman, Friedhofer, North, HERRMANN?

[Koper]

Teraz czekam jakich to Wawrzek użyje argumentów by nam zamydlić oczy, że jest inny powód dla którego go to nie rusza, niż brak nazwiska Williams.

[Wawrzyniec]

Przydałoby się więc trochę pokory.

Oho. I na co mi było zakładać ten temat. Teraz wyjdzie na to, że nie jestem hejterem Golden Age'u i nie potrafię docenić wielkich orkiestr i wolę od nich samplowaną muzykę. Toż przecież taką wiedzę mam co to był Golden Age i te filmy widziałem i wiem, że rozmach, epickość, trylion statystów itd. To są oczywistości, które każde dziecko wie.

Na razie zostałem zmiażdżony argumentacją i nie mam żadnych kontrargumentów, najmocniej przepraszam.

[Koper]

Oczywiście. Zamiast przesłuchać utwory od Marka czy Mefiego, samobiczowanie i "najmocniej przepraszam" no i jedziemy z "Oblivion" na głośnikach.

[lis23]

To, co już słuchałem / od wczoraj / z GA jest fajne, ale ma też w sobie coś archaicznego, coś, co trąci myszką ( podobnie, jak muzyka do animacji Disneya z lat40-60 - tych ), nawet jeszcze w latach 70 - tych i 80 - tych powstawały prace, które taką myszką trącą / choć to już nie jest za pewne GA /, moje pytanie; kiedy muzyka filmowa stała się taka ... hmmm ... bardziej płynna, spójna / chodzi mi o lata 90- te / i dlaczego - ba, czy w ogóle się taka stała?, czy różni się czymś od tej z lat minionych?.