Adam pisze:cóż, wygląda na to że Brajanek kolejny raz zamknie gęby krzykaczom i zawstydzi parę nazwisk
a tutaj jest kolejna fota z sesji żółwi:
a co do postu Pawła:
Paweł Stroiński pisze:Do oprawienia tłem muzycznym producenci "Godsend`a" zatrudnili Briana Tyler`a. Ten młody kompozytor o wyglądzie faceta z boys-band`u ostatnio ma duże wzięcie. Niestety "machanie" pięciu czy sześciu scorów rocznie nie wpływa mu dobrze na nic, poza zwiększającymi się kwotami na jego koncie i poszerzeniem pewnego działu w jego własnym CV. Tyler zaczął komponować do filmów w 1998 roku. Do dziś praktycznie jedyne czym może się pochwalić w kategorii "ponad przeciętna muzyka filmowa w dorobku artystycznym" to soundtracki z dwóch filmów "Linia Czasu" oraz "Dzieci Diuny". Cała reszta, a w dorobku ma już prawie 30 filmów, to najzwyklejsze średniaki w tym jeszcze parę z dolnej półki. I do tej właśnie słabej dolnej półki należy niestety recenzowany tu przeze mnie *score z filmu "Godsend".
Sorry, nie mogłem nie zacytować tego recenzenckiego "Gieniusia".
sorry, ale co tam było nie tak? w czasach gdy to pisałem Brajan nie zrobił nic poza Diuną. o jego karierze do roku 2006 się wypowiadałem wiele razy i nie będę powtarzać więc napisze po raz ostatni - tam nie ma czego słuchać poza Diuną. Po prostu. wszystko to do tego 2006 roku, poza rodzynkiem-megakultem Diuną - to były - dla mnie - kupy i są dalej. Nie wracam do żadnych jego prac sprzed 2006 roku poza Diuną. Więc ten akapit z mojej recki do dziś nie stracił na aktualności - dla mnie - poza jednym szczegółem - Brajan nie ma już fryzury jak Nick Carter z Backstreet Boys. Tak. nie ma już jej, na szczęście.
I na całym świecie muzyków przy okazji recenzji czy to płyt czy koncertów b.często pisze się o imadżu i wyglądzie sceniczym/zewnętrznym/marketingowym - bo to jest zawsze albo odniesienie do twórczości, albo po prostu dodatkowe zdanie wzbogacające tekst bez większego związku z resztą. i tu też nie ma to związku z twórczością. nie ma w tym nic złego. więc wyciąganie że doczepiłem się celowo lekko ironicznie że miał wtedy pedalską fryzurę, którą w usa 10 lat wcześniej nosili nastolatkowie w różnych boysbandach, jest bez sensu, bo tu nie ma z czym polemizować, co najwyżej zapłakać że chłop kiedyś miał coś takiego na głowie
Trochę szkoda, że tak sprowadzasz do parteru wczesną twórczość Tylera, do której z pewnych względów ostatnio wróciłem, bo było w niej coś, co niestety przy standaryzacji brzmienia ostatnio, zniknęło w dzisiejszych czasach. Kolejna rzecz, którą trochę pomijasz, to Paparazzi, od którego zaczyna się właściwy Tylerowski pumpin (tak, właśnie tam), a jego styl zaczyna się właśnie od 2003 roku (trochę The Hunter, trochę Timeline, ale w dużej mierze Star Treki i Dzieci Diuny, do Star Treków, z ciekawości pytam, kiedyś dotarłeś?). Na razie się więcej nie wypowiadam, ale kolejna ciekawostka, o której warto by było pamiętać. Wczesna twórczość Briana, nie licząc jego rockowych score'ów (no bo jak), płynie w dużej mierze pod wpływem Hornera (poza Dziećmi Diuny, które mają fragmenty łączące Zimmera z Goldsmithem, ale Timeline, nawet Godsend w swoich partiach fortepianowych, już tak). To, że jego karierę zdominowało kino akcji gdzieś od 2007-2008 roku (War jako przełom? Dowiem się), jest niestety powodem do zmartwienia, patrząc z perspektywy wcześniejszych score'ów, które może nie były fascynujące zawsze jako odsłuch (Paparazzi nuży, Godsend potrafi przynudzić, choć nie byłbym aż tak ostry, Frailty mi za to bardzo podpasowało), jednak pozwalały Tylerowi na większy oddech w orkiestracjach, czego świadectwem jest 2003 rok, z którego wyrzuciłeś niesłusznie Timeline.
To w ogóle cud. Gość miał 31 lat. W filmówce siedział mniej lub bardziej nieśmiało od lat trzech (Frailty miało największy prestiż przez nazwisko reżysera, Bubba Ho-Tep okazał się filmem kultowym i to bardzo fajny, jeśli przydługi, score). I nagle posypały się takie angaże, do których szczęście w tym wieku niewiele wcześniej mieli tylko Hans i, trochę wcześniej, Horner (u Hornera Star Trek 2, u Hansa zrobienie muzyki do dwóch zwycięzców Oscara za najlepszy film z rzędu). Bo jeśli w jednym roku dostajesz propozycję pracy przy filmie Richarda Donnera i Williama Friedkina (jakość filmów nieważna, nazwiska się liczą), a do tego ci jeszcze dochodzi prestiżowy serial, adaptacja jednej z najbardziej cenionych literackich serii SF, to wiesz, że coś się dzieje. Sorry, ale kontakty ze Stallonem (reżyserem, nie mówię o Sly'u-aktorze) i Jossem Whedonem to jednak nie do końca to samo
. I szkoda, że Tyler, poza rozpoczęciem kariery, nie skorzystał więcej na tych nazwiskach, bo o ile Friedkinowi zrobił Bug, którego tak nie znosisz (co rozumiem, choć to bardzo nietuzinkowy score, ale jednak cholernie trudny w odbiorze, jednak nie "najgorszy w jego karierze", jak twierdzisz), to z Donnerem (choć tutaj angaż po wywaleniu Goldsmitha z powodu zmian montażowych i zdecydowanie wbrew Donnerowi) nie zrobił nic więcej, niestety.
