1. Nagranie jest niezwykłe, to jedno z najciekawszych "świadomych" nagrań muzyki filmowej, jakie ostatnio słyszałem. Zupełne przeciwieństwo stylistyki War Horse. WH był nagrany tak, żeby orkiestra brzmiała epicko, pełnie, z romantycznymi uniesieniami. Natomiast TBT olbrzymią wagę przywiązuje do intymności. Olbrzymią! Harfa, gitara, fortepian i solowe aerofony są tak wyeksponowane, że momentami reszta orkiestry brzmi jak jakiś kameralny skład. Dodatkowo nagranie tych solówek jest tak pedantyczne, że naprawdę słychać wszystkie uboczne efekty dźwiękowe instrumentów i zachowania wykonawców. Efekt niesamowicie osobisty, intymny, jak samotna lektura ulubionej książki w zaciszu domu. Sam charakter nagrania wydaje się opowiadać, o czym jest film. Samo nagranie zresztą sprawia, że The Book Thief nie przypomina żadnej ścieżki Williamsa z ostatnich 15 (?) lat.
2. Tutaj muszę wyjść od osobistej anegdotki. Moi dziadkowie mieszkali w przedwojennej, krakowskiej kamieniczce, gdzie schody na strych były w latach 90-tych cały czas zniszczone po upadku jakiejś niemieckiej czy sowieckiej bomby; często opowiadali o II WŚ (dziadek służył pod Maczkiem we wrześniu 39), więc ten drugowojenny wspominkowy nastrój od początku mi się tam udzielał. Natomiast głównym "meblem" w mieszkaniu był stary fortepian, na którym czasami pogrywano. I to jest niesamowite - dla mnie to jakaś muzyczna epifania - bo gdy słuchałem partii fortepianowych Williamsa, usłyszałem te same akordy, które towarzyszyły mi gdzieś tam w dzieciństwie. Atmosfera opowieści z czasów okupacji, którą stworzyłem sobie w głowie poprzez wspomnienia dziadków i poprzez te muzyczne konotacje związane z ich fortepianem, nagle obudziła we mnie na nowo dzięki Williamsowi. Ktoś może prychnie z lekceważeniem, ale subiektywnie - The Book Thief jest dla mnie jedną z najbardziej autentycznych (pod względem atmosfery) ścieżek osadzonych w realiach historycznych, jakie słyszałem od dawien dawna! Dobrze, że nie piszę recenzji, bo nie potrafiłbym tego oddzielić.
13. The Visitor at Himmel Street 20. Rudy is Taken <3
Tak więc nie będę bił braw i ogłaszał "powrotów do domu", bo "tak wypada" 
to jest bez wyrazu ? 
. 
Ba, cały dzień ani razu nie byłem na forum i nic nie pisałem. Siedzę sobie grzecznie i słucham "Rush", a tutaj widzę, że już dwa razy zostałem wspomniany w temacie "Rush", a teraz raz tutaj, mimo że jak już to pewnie i tak soundtrack przesłucham najwcześniej po poniedziałku, albo poczekam do premiery filmu. Chyba, że to nie jest ze score'ów zbytnio zdradzających fabułę.
(choć to muzyka nie wymagająca wiele skupienia i spokoju raczej). 
Tam, mimo że muzy jest mało, scoru też, to działa ona pod tym względm o wiele lepiej niż Book Thief (nie wypowiem się szerzej, bo ten radio rip z netu jest tragiczny, poczekam do normalnej wersji, ale muze jako tako można ocenic). No ale rozumiem - tu jest Dżon a jemu wszystko się wybacza 