JAMES HORNER - BLACK GOLD / CRISTIADA

[Adam]

moge się założyć że nie..

[Templar]

No ja właśnie ostatnio przypadkiem natrafiłem na ten post:

http://www.filmmusic.pl/forum/viewtopic ... 740#p68740

czytając twoje ostatnie wypowiedzi wydaje mi się, że już chyba co innego myślisz o TRONie

[lis23]

Ja, póki co, jestem zadowolony i w ogóle uważam, że to jest rok Hornera: dobry " Black Gold ", świetny, świeży i w miarę oryginalny / jak na Hornera / TASM a teraz, Horner w klasycznym wydaniu, czegóż chcieć więcej?
może tego, żeby mieć zarówno " BG " jak i " TGG " w oryginale ...

[Adam]

to był trolling ja po ten score na kolanach szedłem do sklepu co rzadko mi sie zdarza. zreszta poczytaj komenty pod reckami czy pozniejsze.

[Templar]

A może teraz też trollujesz słuchając bez przerwy FGG, skąd ja biedny mam to wiedzieć?

[Adam]

bo przy kimś takim jak Roj się nie trolluje, trochę szacunku.

[Paweł Stroiński]

Właśnie jestem przy A Bullet on the Floor. Główny temat z The Missing mówi mi hello.

[Paweł Stroiński]

Album ożywił się trochę w przedostatnim kawałku, ale zrzynki zrzynkami, moim zdaniem to najnudniejszy Horner od wielu lat.

[Adam]

amen.

[Ghostek]

I tak bym zgarnął, przecie to Horner.

[Adam]

[Templar]

A tam, najnudniejszy, sami przynudzacie, mnie się podoba

[lis23]

Mi też się podoba, choć brakuje jakiegoś utworu z przytupem, jak " Saving New York " w TASM
ale jest klimatycznie, tematycznie i etnicznie, czyli git.

[Mystery]

Mi też się podoba, choć brakuje jakiegoś utworu z przytupem, jak " Saving New York " w TASM

Cristeros

Album ożywił się trochę w przedostatnim kawałku, ale zrzynki zrzynkami, moim zdaniem to najnudniejszy Horner od wielu lat.

Z tej półki 80 minutowych epickich Hornerów (Troja, Missing, Four Feathers, Enemy of the Gates), For Greater Glory jest najbardziej reprezentatywne, emocjonalne i różnorodne, przez co wchłania się go najłatwiej, ale tak to jest jak się słucha nocami takie cegły po raz pierwszy
Niestety tak jak podejrzewałem większość będzie się skupiać na wadach, a szkoda, bo mnóstwo tu dobrych rzeczy i niemal każdy track ma tu coś do zaoferowania i nie ma tu ani jednej nieudanej kompozycji. To jak muzyka płynie wraz z akcją przez kolejne sceny w "The Death of Padre Christopher" czy "Cristeros" (co za track!) jest niesamowite. Bałem się trochę o środek (General Gorostieta i The Dead City), ale i tu tempo prowadzone jest w zadowalający sposób i w 80 % utwory, mimo swojej długości i mroczności, nie mają prawa zbytnio doskwierać. Warto wspomnieć jeszcze o paru innych trackach, pełnym wigoru "We're Cristeros Now", "Men Will Fire Bullets..." czyli 100% stężenie hornerowskiego patosu w najlepszym wydaniu, przepiękne José's Martyrdom i następujące po nim wzruszające "Death", o żywiołowej akcji z utworów (8-10) nie wspomnieć, ogólnie ostatnie 40 minut to granie na zjawiskowo okazałym i wysokim poziomie. Nie należy zapominać o wykonaniu. Już dawno James nie popisał się tak epickim symfonicznym brzmieniem niemalże każdej sekcji (smyczki, perkusja!) i co ciekawe zrezygnował tym razem z syntezatorów (wreszcie) i fortepianu. Do tego dochodzą wszelkie dodatki, świetnie brzmiące gitary, cały zestaw instrumentów dętych drewnianych (świetny początek "We're Cristeros Now") czy fajne użyte, mające przywodzić na myśl kościelne dźwięki, dzwony rurowe ("The Death of Padre Christopher"). O chórkach nie będę się zbytnio rozpisywać, bo są zajebiste i dodają pracy dużego kolorytu i świeżości. Jest ich bardzo dużo, nie wiem czy nie najwięcej w karierze Jamesa, ale jest tak dlatego, gdyż jest to zapewne hołd złożony wszystkim kobietom mającym duży udział w rewolucji, co dobrze pokazuje choćby kontekst sceny i wokaliza w "A Bullet On the Floor".
Jeśli chodzi o warstwę tematyczną, to Horner dobrze o nią zadbał i nie katuje nas przez 80 minut jednym tematem. Dobre wrażenie robi nowy motyw zagrożenia, który pomocnie i ciekawie współpracuje z wszędobylskim czeteronutowcem, na którego zastosowanie James wciąż ma fajne pomysły (początek "Cristeros"). Oczywiście tematyczna perełką płyty jest temat religijny z rozpoczynającego poematu "Entre la Luz Y El Pecado", Horner at his best, szczególnie w niesamowitym "José's Martyrdom" (chłopiec został beatyfikowany przez Benedykta XVI). Pozostałe tematy nie są już tak świeże, ale sposób w jaki są aranżowane i wybuchają w pełnej krasie dodają obrazowi, jak i muzyce potężnej dawki energii i emocji. Mistrzowsko robi to temat cristeros, ten a'la "Flying horseman/Spiderwick Chronicles" wyciskający siódme poty z orkiestry w "Men Will Fire Bullets", genialnie brzmiący w akompaniamencie perkusji pod koniec "Cristeros" (mój ulubiony fragment płyty) czy w końcu finalnie wybuchający wraz z chórem w "Just Another Chapter of History (Closing Credits)". Temat liryczny z "Four Feathers" również wypada okazale (moment pojawienia się tutułu filmu w "Entre la Luz Y El Pecado") i wcale nie myśli się o nim jako o temacie z innego filmu i zawsze jak się pojawia robi nie małe wrażenie. James przygotował też sporo pomniejszych motywów, a to Avatar w "The Death of Padre Christopher" , a to protoplasta Amazing Spider-man w „General Gorostieta” , ale pomimo tego dobrze odciążają one ilustrację. Krótko reasumując, dobry, najeżony emocjami, epicki Horner porażający swym wdziękiem, lekkością i brawurą (i rzecz jasna selfplagiatami ). No ale tak jak napisał kiedyś celnie Marek Łach, "orkiestrowa, barwna przygodówka to coś czego potrzebuję, nawet jeśli połowa będzie brzmiała jak Zorro czy Four Feathers"

Black Gold < Amazing Spider-man < For Greater Glory

[Paweł Stroiński]

No, za oryginalność na pewno popłynie soczysta jedynka. Dawno nie zrobiłem takiego facepalma jak w przypadku The Missing w Bullet on the Floor. Po prostu temat główny nuta w nutę.