Gdybym żądał jako fan to bym żądał 5, a ja chcę chociaż tylko 3,5, ale w sumie to 4 powinno byćTomasz Goska pisze:to dawanie ocen, które żądają niektórzy fani
A może Olka nie męczyła Dziewczyna z tatuażem, to co ma stawiać 2 tylko dlatego, że tak "powinien"?Tomasz Goska pisze:Jeżeli płyta mnie męczy, to nie postawie jej 4 tylko dlatego, że tak "powinienem".
http://soundtracks.pl/reviews.php?op=show&ID=1017Tomasz Goska pisze:Kto poza Tobą i Mysterem byłby skłonny postawić M:I 4 ocenę od 4 do 5?
To jeszcze to:
Wróć Ty lepiej do kompletnego wydania Battle LA, a nie głupoty pierdoliszTomasz Goska pisze:Nie oceniam go za to, jakie wystawia noty poszczególnym ścieżkom, ale jeżeli w moim mniemaniu grubo przesadził, a moje obawy popiera 99,9% czytelników, to znaczy, że coś jest na rzeczy, nie?
Przed zmianami i kolejnymi po nich listami, po podliczeniu 15 głosujących w naszym topie, GP zajmował trzecią pozycję, więc myślę, że procent ten byłby znacznie większyOwszem, znajdzie się jakiś procent, ale nie 99,9% czytelników!
Dobra, zacytuje pełniej dowolnie wybrany fragment:Tomasz Goska pisze:Szkoda tylko, że tak wyrywkowo cytujesz fragmenty, które cię bolą, pomijając zupełnie inne uwagi, które z pozytywem odnoszą się do roli muzyki MG w filmie.
I jeszcze:Pomijając i te wtopy na linii montażowej, Ghost Protocol Michaela Giacchino radzi sobie z filmem całkiem dobrze, znacznie chyba lepiej niż oprawa do części trzeciej. Bez wątpienia ma na to wpływ bardziej szpiegowski (niekiedy suspensowy) wymiar nowej ścieżki dźwiękowej, większy koloryt brzmień i stylów po jakie sięga tutaj kompozytor, a nade wszystko jeszcze lepsza praca w zakresie operowania tematyką.
Ach, i jeszcze to:Jedynym przejawem melodyjnej kreatywności Giacchino są charakterystyczne antrakty między scenami. Antrakty sięgające najczęściej do wyobrażeń kulturowych miejsc, gdzie toczy się obecnie akcja – Moskwy, Dubaju, czy też Bombaju. W połączeniu z obrazem tworzy to rzecz jasna bardzo przyjemny audiowizualny kolaż, ale na płycie... Daje nam odetchnąć od nie zawsze absorbującej uwagę, ilustracji.
I jakże mógłbym zapomnieć o tym:Nie od dziś wiadomo, że partytury Giacchino nie stronią od perfekcyjnego aranżu. Umiejętność budowania skomplikowanych i frapujących faktur muzycznych, to domena ekipy pracującej z Amerykaninem. Otwierająca film sekwencja pościgu w Budapeszcie, efektowna scena uganiania się za Hendricksem podczas burzy piaskowej, czy zamykająca akcję potyczka na wielopoziomowym parkingu... znajdziemy tu wszystko, co w porządnym action score winno zaistnieć.
Bo każdy widzi tylko to, co chce widzieć, nie?Abstrahując jednak od walorów technicznych tej ścieżki, muszę przyznać, że zaskoczyła mnie ona swoją śmiałością. W przeciwieństwie do sztywnego, jak kij od mopa Mission: Impossible 3, najnowsze dzieło z tej serii wychodzi przede wszystkim z kolorową stylistyką oraz wspaniałymi aranżami ogranych już nieco tematów.
no i ?Marek Łach pisze:Ja bez mrugnięcia okiem wystawiam M:I4 cztery gwiazdki.
,wszystko to ładnie zorkiestrowane, o dziwo na Giacchino w miarę oryginalne zwłaszcza te kawałki mombajsko, dubajsko-rosyjskie, ale, żeby od razu popadać w cielęcy zachwyt ? Ja podzielam zdanie Babucha odnośnie Giacchina w tym roku. Wyjątkowo w kontekście płytowym najbardziej przeceniany kompozytor w tym roku. tę się piszęa nie ,, tą'' a poza tym odwal się ode mnieMystery Man pisze: momentami odczuwa się, jakby reckę tą pisał Bladu, "solidne manto za lenistwo", "ciągłego dudnienia", "plastikową lirykę", "godne pożałowania plumkanie"..... a niektóre tezy to "wtf?!"
.
Może Bladu robił za ghostwritera?Mystery Man pisze: momentami odczuwa się, jakby reckę tą pisał Bladu, "solidne manto za lenistwo", "ciągłego dudnienia", "plastikową lirykę", "godne pożałowania plumkanie"..... a niektóre tezy to "wtf?!"
