LOST: The Final Season (Varese 14/09/10)

[Marek Łach]

A gdzie ja twierdzę, że według Ciebie Lost jest be? W jednym z Twoich wcześniejszych postów wyczułem po prostu żal do Giacchino, że jego muzyka jest twoim zdaniem fragmentaryczna, że jest dużo skakania po utworach - i tyle. I tylko to skomentowałem, nie zarzucałem że jedziesz po Lostach czy coś. Tylko Twoje czepianie się słuchalności uważam za kompletnie nieuzasadnione, i tyle.

[Koper]

Ja pierdolę, Łachu... O co Ci kurwa chodzi?
Piszę po raz setny, że wśród zalet jakie przypisujesz LOSTom nr 6 jedna - a mianowicie chwytliwość tematów - jest nieprawdziwa. Z pozostałymi się zasadniczo zgadzam, aczkolwiek album ten, być może przez nieznajomość serialu, a być może przez brak większych achów do stylu Giacchino, nie wywołuje u mnie tak dużych emocji.
A co do fragmentaryczności, to żale podtrzymuje bo czasami fajnie się coś rozwija, a potem nagle motyw ów niknie i pojawia się coś innego.
Koniec moich wywodów w tej kwestii. Już musisz to rozumieć, o co mi chodzi.

[bladerunner]

dojdziemy zaraz do wniosku, że chwytliwy temat Johna Williamsa z Parku Jurajskiego jest jak chwytliwa piosenka popowa. Marku Proszę !!! Stop

[Koper]

dojdziemy zaraz do wniosku, że chwytliwy temat Johna Williamsa z Parku Jurajskiego jest jak chwytliwa piosenka popowa. Marku Proszę !!! Stop

O! Ale tamten temat jest chwytliwy właśnie. I w ogóle jest megazajebisty. W LOSTach takich nie ma.

[bladerunner]

O! Ale tamten temat jest chwytliwy właśnie. I w ogóle jest megazajebisty. W LOSTach takich nie ma.

No wychodzi na to, że Kopra rozumiem, a on rozumie mnie.

[Marek Łach]

Bladu chodzi mi o to, że sama chwytliwość nie jest żadnym argumentem. Temat Williamsa jest z jednej strony owszem chwytliwy, ale poza tym ma szereg innych zalet, które to dopiero czynią go wybitnym. Tylko i wyłącznie chwytliwe są na przykład tematy Faltermeyera, które same w sobie są de facto kiepską muzyką, ale wpadającą w ucho. (sorry nie mogłem się powstrzymać o Haroldzie już więcej nie wspomnę )

Dlatego jeśli mamy porównywać ze sobą różne tematy, nie możemy mówić że jeden jest lepszy bo jest bardziej chwytliwy, ale: jest bardziej chwytliwy, a jest lepszy bo...

Koprze, a Journey to the Island jest bardzo fragmentarycznym utworem tak swoją drogą w porównaniu z takim Delerue...

[Koper]

Nieprawda Marku. Chwytliwość to jedna z zalet danego tematu (jeśli jest on chwytliwy) a nie tylko cecha neutralna. Przynajmniej dla mnie i myślę, ze dla większości słuchaczy również. A że Ty wolisz atonalizmy to Twoja sprawa.
A temat Faltermeyera z Beverly Hills to megakult i LOST jakkolwiek technicznie milion razy bardziej złożone i ciekawe, tak się przy tym chowają.

Koprze, a Journey to the Island jest bardzo fragmentarycznym utworem tak swoją drogą w porównaniu z takim Delerue...

Owszem, ale na przestrzeni - nie pamiętam - 7? 9? - minut, wszystkie myśli tematyczne Williams zdąży rozwinąć w sposób satysfakcjonujący. A Giacchino w swoich utworach zwłaszcza tych 3-4 min. tego nie robi i dlatego się żaliłem.

[Adam]

A temat Faltermeyera z Beverly Hills to megakult i LOST jakkolwiek technicznie milion razy bardziej złożone i ciekawe, tak się przy tym chowają.

no proszę.. Koper jednak umi coś mądrego napisać i nie wtryniać Lorenca wszedzie

[bladerunner]

Tak drodzy panowie Koper zawstydził Marka Łacha. .

[Marek Łach]

No właśnie Koprze nie bardzo - bo ta chwytliwość jest już cechą prawie na maksa subiektywną. O ile o technice, bogactwie, rozmachu można dyskutować przy użyciu w miarę (bo nigdy do końca) obiektywnych argumentów, to sam przykład LOST pokazuje, że to co chwytliwe dla mnie nie jest chwytliwe dla Ciebie i na odwrót. A co do techniki Giacchino już się ogólnie zgadzamy. Sam napisałeś, że jakoś Ci Giacchino nie podchodzi pod kątem emocji - ja mam tak z Arnoldem, mimo że jego tematy z ID4 są dla większości słuchaczy chwytliwe, to mnie kompletnie nie ruszają. Ale to już kwestia bardzo subiektywna i owszem, możemy sobie przy pomocy tego argumentu dyskutować, no ale do niczego nas to nie zaprowadzi. Więc chyba nie ma sensu tematu kontynuować.

Owszem, ale na przestrzeni - nie pamiętam - 7? 9? - minut, wszystkie myśli tematyczne Williams zdąży rozwinąć w sposób satysfakcjonujący. A Giacchino w swoich utworach zwłaszcza tych 3-4 min. tego nie robi i dlatego się żaliłem.

Z drugiej strony w żadnym innym utworze (jeszcze poza Theme) coś takiego nie następuje na płytce JP...

[bladerunner]

oj..

[Koper]

No właśnie Koprze nie bardzo - bo ta chwytliwość jest już cechą prawie na maksa subiektywną.

A czy muzyka i sztuka nie jest czymś odbieranym właśnie subiektywnie?
Dla mnie chwytliwość wiąże się z melodyjnością. Nie da się może zmierzyć naukowo ale chyba dość obiektywnie z grubsza można stwierdzić czy coś jest wpadającą w ucho melodią, łatwą do przywołania, czy nie.

Sam napisałeś, że jakoś Ci Giacchino nie podchodzi pod kątem emocji - ja mam tak z Arnoldem, mimo że jego tematy z ID4 są dla większości słuchaczy chwytliwe, to mnie kompletnie nie ruszają

Dla mnie nie są chwytliwe również. Chwytliwy to jest temat główny ze "Stargate" ale ID4 to ja również nie bardzo trawię.

Z drugiej strony w żadnym innym utworze (jeszcze poza Theme) coś takiego nie następuje na płytce JP...

"Welcome to Jurassic Park", "End Credits"...
Zresztą jeden "Journey to the Island" znaczy w muzyce filmowej więcej niż wszystkie sezony LOSTów z całym szacunkiem.

[Marek Łach]

Dla mnie nie są chwytliwe również. Chwytliwy to jest temat główny ze "Stargate" ale ID4 to ja również nie bardzo trawię.

Zaraz wpadnie Adam i stwierdzi, że Arnold pozamiata Narnią.

[bladerunner]

w przypadku Parku Jurajskiego subiektywizm przeradza się w obiektywizm . Nie znam osoby, której nie ruszył by ten moment,a puściłbym Giacchino to wszyscy by poumierali z nudów Marek !!

[Adam]

Więc chyba nie ma sensu tematu kontynuować. .

Maras został zmiażdżony argumentem na popularność tematu Axel F i oczywiście od razu się wycofuje bo jego prawnicze zapędy nie potrafią znaleźć dobrej riposty