Muzyka filmowa - Forum FilmMusic.pl

Film już w sklepiku.

Kino dużych emocji. Na początku jest zbyt akademicko. Mamy wykład o muzyce i o wpływie hałasu na wrażliwe ucho artysty. Sama cisza potrafi być hałasem. Wstęp nieco przynudza, ale potem wpadamy w wir opowieści.
Dźwiękowo rewelacja. Odczuwamy bodźce dźwiękowe jak tytułowa Tar. Razem z nią zaczyna nas wszystko drażnić. Stukanie metronomu. Piszczenie lodówki.
W filmie poruszono ciężki temat "me too" z punktu widzenia oskarżonej kompozytorki o molestowanie.
Nasza kompozytorka mimo kochanki jest samotna i w depresji utkwiona między nutami Mahlera i Bacha.
Finał zaskakujący. Pokazuje jednocześnie porównanie świata elit zamkniętych w filharmonii, a popkulturą masową. Score nie mógł być inny. Mamy klasykę i dopowiedzi improwizacyjne od Hildur. Po seansie łatwiej zrozumieć tą ścieżkę.

Ciekawe psychologiczne kino, choć z długością to przesadzili. Z ciekawostek pada krótka anegdota z Jerrym Goldsmithem w roli głównej Sam film tak jak donoszono jest pozbawiony scoru, także raz jeszcze szacun dla Critics Choice Awards za nagrodzenie tego w kategorii Best Score

Co do przekazu, to wychodzi na to, że dyrygowanie orkiestry pod film jest dla dyrygenta największym upodleniem

Można to też rozumieć zupełnie inaczej. Dyrygowanie klasyką = stres, nerwy, szumy w uszach, irytacja. Dyrygowanie filmowej = spokój, luz, relaks, brak stresu.

Nie wydaje mi się żeby ta zmiana się jej podobała, przynajmniej tak to było pokazane.

W filmie jest motyw z komponowaniem do filmu? o to tym bardziej jestem ciekawy tego filmu.

Bardziej dyrygowaniem do filmu. Co do muzyki filmowej pada właśnie krótka i zabawna anegdota z Goldsmithem, a z imienia i nazwiska wymieniona jest jeszcze Hildur Guðnadóttir jako przykład współczesnego klasycznego kompozytora.

Co do Jerry'ego.