Alexandre Desplat, VA - The French Disptach (2021)

[Radzimir]

1. Alexandre Desplat – Obituary
2. Gene Austin – After You’ve Gone
3. Alexandre Desplat – Simone, Naked, Cell Block-J Hobby Room
4. Gus Viseur – Fiasco
5. Alexandre Desplat – Moses Rosenthaler
6. Grace Jones – I’ve Seen That Face Before (Libertango)
7. Alexandre Desplat – Mouthwash De Menthe
8. Boris Bjoern Bagger – Sonata For Mandolin And Guitar A-Dur K.331, Adagio
9. Alexandre Desplat – Cadazio Uncles And Nephew Gallery
10. Mario Nascimbene – “Inseguimento al Taxi (The Chase)” (From The Scent Of Mystery)
11. Alexandre Desplat – The Berensen Lectures at the Clampette Collection
12. Ennio Morricone – L’Ultima Volta (From Malamonddo)
13. Chantal Goya – Tu M’as Trop Menti
14. Charles Aznavour – J’en déduis que je t’aime
15. The Swingle Singers – Fugue No.2 in C minor [The Well-Tempered Clavier – Book 2 BWV 871]
16. Georges Delerue – Adagio (Bof Compte A Rebours)
17. Alexandre Desplat – Police Cooking
18. Alexandre Desplat – The Private Dining Room Of The Police Commissioner
19. Alexandre Desplat – Kidnappers Lair
20. Alexandre Desplat – A Multi-Pronged Battle Plan
21. Alexandre Desplat – Blackbird Pie
22. Alexandre Desplat – Commandos, Guerillas, Snipers, Climbers And The Jeroboam
23. Alexandre Desplat – Animated Car Chase
24. Alexandre Desplat – Lt. Nescaffier (Seeking Something Missing…)
25. Jarvis Cocker – Aline

[Wawrzyniec]

A więc to jest ten słynny Alexandre Desplat dla Wesa Andersona.

[Wawrzyniec]

Desplat o komponowanie do The French Disptach:
https://variety.com/2021/artisans/news/ ... 235094565/

[Wawrzyniec]

Hm, trochę zacząłem słuchać ten soundtrack i trochę tak... W sumie to trochę się boję pisać, gdyż ściany forum mają uszy.

[Adam]

To uczucie, gdy przewijasz score w poszukiwaniu utworów VA, bo część z nich kojarzysz i wiesz, że są lepsze… Nie ma co pisać, najsłabszy Desplat dla Vesa ever. Unmemorable score.

[Wawrzyniec]

Mówię nie znam filmu, a więc możliwe, że w obrazie się sprawdza. Na razie i choć trochę się boję tego pisać... Ale na albumie trochę ten soundtrack... irytyje...

[Wawrzyniec]

W ogóle nie wiem czy wiecie, ale we French Dispatchu córka Desplata gra prostytutkę.

[Wawrzyniec]

To ona:


Jej rola opisana jest jako Junkie / Showgirl #2 . Ale chyba nie ma związku z Junkie XLem?

[Wawrzyniec]

Film już jest w niemieckich kinach, ale jakoś nie wiem czy mi się chce go oglądać. I ogólnie na razie po recenzjach nie widzę jakiś wielkich zachwytów... Znaczy aby być dokładnym, to ogólnie na razie jest zaskakująco cicho wokół tego filmu.
#DesplatoCisza

[Adam]

Wniosek jeden - Desplat i Anderson się skończyli

[DanielosVK]

To ja byłem na tym filmie i przerwę ten impas, bo film jest dobry. Anderson jak to Anderson, całą karierę kręci jeden film, ale w obrębie tego filmu dalej potrafi zaskakiwać i zachwycać humorem, ironią i ciekawą narracją. Nie inaczej jest tutaj, śliczny hołd dla oldschoolowego dziennikarstwa oraz pokaz reżyserskiej maestrii, w której Wesowi udało się z kilku pozornie niezależnych historii spleść spójny i stylowy obraz. Nie jest to może poziom GBH, ale kto lubi Andersona, i tym razem się nie zawiedzie.

Chyba że na muzyce. Bo Desplat to faktycznie się chyba skończył.

[Wawrzyniec]

Nie jest to może poziom GBH, ale kto lubi Andersona, i tym razem się nie zawiedzie.
Chyba że na muzyce. Bo Desplat to faktycznie się chyba skończył.

<dramatyczne>PLUM! PLUM! PLUM!

Ale skoro film jest w porządku to może rzeczywiście obejrzę.

[Wawrzyniec]

I co? Cisza...

[Mystery]

[Radzimir]

Wczoraj byłem na filmie i... ja jestem oczarowany. Po lekkiej zniżce formie przy "Wyspie Psów", Anderson znowu robi swoje czary-mary, by wykreować kolejny andersonowski świat. Choć niemal cały film jest czarno-biały (!!!), postacie są na tyle kolorowe, że wsiąkłem znowu w ten świat. Zdecydowanie reżyser jest w formie. A jeśli chodzi o Desplata - to jest dziwna sprawa. Ta muzyka jest słyszalna i ma swoje momenty (głównie fortepianowe solówki Thibaudeta), ale w pamięci zostaje muza źródłowa: piosenki i utwory instrumentalne z segmentu o rewolucji studentów (środkowa część płyty od Morricone do Delerue) czy finałowy Jarvis Cocker. Czyżby nas Francuzik przy Andersonie wszedł w swoją comfort zone??