Muzyka filmowa - Forum FilmMusic.pl

Paweł Stroiński pisze: ↑

pn paź 07, 2019 23:29 pm

Shore by takiego filmu nie zrobił?!

Howard to chyba na takich filmach zęby zjadł, już nie mówiąc o ilości papieru potrzebnej do zapisania muzyki.

żaden by nie zrobił teraz żadnego DC czy Marvela. nie mówimy o sytuacjach sprzed +20 lat. Myslicie że takie topowe nazwiska nie są pierwszymi chętnymi twórców do angaży? Są. Tylko od razu mają agenci powiedziane - "żadnych komiksów".

Fajnie. Szkoda tylko, że zupełnie pomijasz clou tego, o co chodziło. Nie chodzi o komiksy, o Jokera, czy cokolwiek. Dajmy jakikolwiek film i sytuację, w której ktoś prosi Shore'a, czy innego Silvestriego, aby zrobił muzykę jak Zimmer w TDK. Rozumiem, że jak odpowiedzą "a z takim to nie do mnie", to cienkie bolki z nich i nie są wszechstronnymi kompozytorami.

Tylko, że w ich przypadku mogli by taką zrobić (no może Shore z tej listy nie, bo się nie bawi od lat elektroniką)..
A Hildur ma swoje poletko i - na razie - nie potrafi z niego wyjść To jest ta róznica. Po prostu miała farta że Todd chciał "jej" muzykę, którą lubi, a nie zatrudniał ją po to by pisała "inną".

A Cosmopolis to tak dawno było?!

Paweł Stroiński pisze: ↑

wt paź 08, 2019 18:54 pm

A Cosmopolis to tak dawno było?!

7 lat temu napisałem tę recenzję. Williamsie Miłościwy, ale ten czas przerażająco leci. A normalnie czuję się jakby to było niedawno.

Prawie dekadę temu, na dodatek kolaboracja. Shore dziś to już dziadzia.

Wawrzyniec pisze: ↑

pn paź 07, 2019 21:48 pm

M: I ostatni projekt pt. "Słodkie szczeniaki".
HG: Hę? Że co?
M: Historia nieziemsko słodziutkich pieseczków, które lubią zabawy i pieszczoty.
HG: Wiesz, to chyba nie dla mnie...
M: A czy wspominałem, że ich matka ginie na początku filmu? I te szczeniaki muszę sobie radzić same na ulicach wielkiego miasta, jedząc resztki ze śmietników i śpiąc w kartonowych pudłach, które rozpadają się podczas deszczu.
HG: Jestem zaintrygowana. Czy któreś z tych słodkich szczeniąt ginie?
M: WSZYTSKIE! Żadne nie przeżywa filmu!
HG: No i to ja rozumiem! Oczywiście, że biorę!
M: Świetnie Hildur, wiedziałem, że ci się spodoba. A więc przygotuj się i niech drony będą z tobą, zawsze!

Koniec rozmowy.

Hmm, dałoby się namówić jednego z islandzkich droniarzy by zrobił optymistyczny score do "Słodkie Szczeniaczki" i to w wersji gdzie wszystko jest radosne, wszystko się śmieje i wszyscy są szczęśliwi i nikt nie umiera. Wymagałoby to tylko użycia najstraszliwszej ze straszliwych broni apokalipsy, Sześcioletniej Córki.

Paweł Stroiński pisze: ↑

wt paź 08, 2019 18:54 pm

A Cosmopolis to tak dawno było?!

Jakie tam "Cosmopolis"? "Maps to the Stars" i "Rosewater" 5 lat temu, "Spotlight" 4 lata temu. No ale ani tam pumpinu do pochwalenia, ani dronów do skarcenia, to Adam nie zwrócił uwagi.

Chciałbym zaznaczyć, że Shore jako jeden z pierwszych w branży robić takie rzeczy z orkiestrą i elektroniką, o których Hildur nawet w najczarniejszych snach się nie śniło. Wystarczy rzucić uchem na kilka projektów z lat 80 i 90 by się o tym przekonać. A że ostatnio nie czuje potrzeby udowadniania sobie i wszystkim, że dalej tak może, to już jego sprawa. Osiągnął już wszystko, co mógł osiągnąć. I tak jak wielu kolegów po fachu spija z tego okazjonalnie dając o sobie znać, że dalej żyje i coś robi.

Do poczytania z przyklejonym na twarzy uśmiechem
https://filmmusic.pl/index.php?act=recki&id=2882

Jak już napisałem w komentarzu pod recenzją, absolutnie zgadzam się z tym co napisał Mystery w swoim komentarzu pod recenzją.
Muzyka dobrze działa w obrazie, ale nie aż tak rewelacyjnie jak się ludzie rozpisują. Właściwie przed seansem wyczytałem wiele komentarzy recenzji o fenomenalnej roli muzyki w obrazie i pod tym względem jestem lekko zawiedziony. Jest dobrze podłożona, wyeksponowana, ale tak poza tworzeniem klimatu to trudno wiele o niej napisać. Wiadomo najjaśniejszym punktem jest świetny finał "Call Me Joker". I w filmie jest to świetna scena i muzyka dobrze gra, ale dalej twierdzę, że jednak można byłoby z niej więcej wycisnąć. Dla mnie to jednak Hildur wykonuje w tym filmie solidną ilustracyjną robotę, ale nic więcej. Rozumiem też, że są to początki i dopiero w finale mamy Jokera i dlatego też trudno byłoby liczyć na jakiś tematyczny score. Ale jednak liczyłem na większe uderzenie w finale, może z tematem z prawdziwego zdarzenia!
A tak czasami to się zastanawiam, na ile to sam obraz nie niesie tej ścieżki dźwiękowe? I czy np. gdyby podłożyć pod niego jedną z prac Davida Julyana, jak Insomnia, czy The Descent, to czy efekt nie byłby podobny.
Wiadomo inny film, inny Joker, inne podejście, ale można sobie tam pisać o Zimmerze co się chce, ale jego "Why So Serious?" i jego syrena alarmowa dla Jokera, miała jednak większą osobowość i siłę.

Przedziwny obraz. Niby przenosimy się do komiksowego świata Gotham, ale otrzymujemy marksistowską psychodramę. Znikąd żadnej pociechy, czy iskierki nadziei. Co chwila Joker udaje, że strzela sobie w łeb. Ukazany jako samotnik i odludek. Dzikus żyjący w świecie swojej iluzji, pracujący na samym dnie drabiny społecznej nie szanowany przez nikogo. Thomas Wayne okazuje się, że nie jest taki święty - pazerny kapitalista. Do boju rusza klasa robotnicza, która chce obalić burżujów i ich władzę nad miastem.

Hildur piłuje Wielką Smutę. Gdyby nie piosenki, widz mógłby całkowicie popaść w depresję.

Byłbym ostrożny z tymi elementami marksistowskim, gdyż o ile mamy przykład bogatych i biednych. I ogólnie wątek klas społecznych jest nakreślony. To jednak kiedy dochodzi co do czego i mamy rewolucję, to nie ma ona jakiś szlachetnych haseł na sztandarach. Nie w efekcie mamy chaos i anarchię, a tłum skoncentrowany jest wyłącznie na niszczenie.

A co do muzyki Hildur to coraz bardziej się przekonuje, szczególnie w finale. A szczególnie scenę na radiowozie uważam za piękną i przerażającą zarazem. Szczególnie jak potem natrafiam w sieci na takie kinowe reakcje, gdzie ludzie podczas niej wiwatują i biją brawo.
Normalnie jak lustro, gdzie świat rzeczywisty zaczyna imitować sztukę.

No właśnie. Moim zdaniem ten film czyta się totalnie odwrotnie niż powinno. Zwykle postać jest pretekstem, by nakreślić tło społeczne.

Ale to jest film o Arthurze Flecku. Po pierwsze, jest bardzo narratorem, który jest bardzo unreliable (nie można mu ufać/na nim polegać, opowieść kompromituje czasem narrację, to niestety chyba nie funkcjonuje za bardzo po polsku). Po drugie, i to jest ciekawe: Joker to film psychologiczny, który wykorzystuje tło społeczne jako pretekst, by opowiedzieć coś o postaci. Wszelkiego rodzaju rozruchy i problemy społeczne (choć autentyczne, jeśli zastąpimy Gotham Nowym Jorkiem, a to jest tak oczywiste, że nie powinienem przecież nawet tego mówić) pogłębiają sytuację (i psychikę) samego Arthura. Tylko dosłownie jeden dialog ("Miasto ma w dupie takich, jak ty, takich jak ja zresztą też") sugeruje, że ten film mógłby być o czymś innym, co zresztą bywa zarzutem krytyków.

W zasadzie to można by wątpić, czy cały finał jest rzeczywistością (ba, cały film!) czy urojeniem.