No, drugie zdanie mogę tylko potwierdzićKoper pisze:Kolejny Tyler do zapomnienia. Niby wszystko poprawne, solidne, ale męczy mnie ta muzyka swoją monotonią, że mam problem z odsłuchaniem tego na raz. Na szczęście jest tyle innych albumów innych kompozytorów...
.
O. Czyli jednak nie tykać. Dzięki za cynk.Ghostek pisze:Oczywiście do Battle: LA troszkę jej brakuje
Paweł Stroiński pisze: Tyler to dla mnie bardzo bolesny średniak, którego raz na jakiś czas sobie puszczę. Wkurwia mnie fanbojstwo wobec niego, a nie jego muzyka, tak powiem.
Wojtek pisze:A mnie boli wrzucanie The Imperial March w temacie The Dark Knight Rises, polecając Hansowi ów utwór do przesłuchania
czy to dla Nolana czy innego rezysera po za tym, Johnny nawet na starosc sie nie leni i zaskakuje pozytywnie czy to w Tin Tinnie czy War Horsie 
Wojtek pisze:No tak, marsze u Nolana, świetnie by to brzmiało, szkoda, że w Memento czy Prestiżu mu Julyan nie napisał paru
Abstrahując już od tego, jaka muzyka by się sprawdziła dla Nolana, to mnie po prostu boli walenie takich offtopów, nic nie wnoszących do dyskusji.
nawet w takim batman begins czy memento tylko jest melodyjnie nawet przy scenach akcji Mystery Man pisze:Co jest, już trzeci raz próbuje się wgryźć w ten score, ale nadal przechodzę jakoś obojętnie obok.
Tak, aranżacje, brzmienie orkiestry i poszczególnych sekcji jest świetne, ale sama muzyka jakoś mnie nie przekonuje. Początkowa suita ładnie daje radę, "Making an Entrance" i "Party Crashers" również robią wrażenie, akcja soczysta i mocna, ale im dalej, tym robi się coraz bardziej powszednie, a sam score zaczyna rozczarowywać, tracić pomysły i gubić jaja, już gdzieś tak nieco po ponad połowie długości. Tracki 9-13 są mało absorbujące, a nic nie wnosząca elektronika wydaje się tu kompletnie niepotrzebna i wstawiana ot tak, aby była. Nie odczuwa się też tej mniejszej jak na Tylera długości i pochłonąć całość za jednym razem, bez uczucia zlewania się muzyki, wymaga nie małego samozaparcia. Na razie 3/5, ale zapewne kolejny raz skończy się na 3.5. Od jedynki lepsze, ale Battle LA i Fast Five, jednak górą.
pierwsz część płyty ma wyrazistą muzykę, która zapada w pamięć, a druga część już niestety nie 
DanielosVK pisze:O. Czyli jednak nie tykać. Dzięki za cynk.Ghostek pisze:Oczywiście do Battle: LA troszkę jej brakuje
A ten film z kinem akcji lat 80. łączą jedynie aktorzy. Cała reszta nie ma z nim prawie nic wspólnego. Kino akcji lat 80. nie miało rozstrzęsionej kamery i nie było tak brutalne. Miało za to lepsze scory.Paweł Stroiński pisze:Raczej nie obejrzę filmu, z tego prostego powodu, że nie lubię tradycji, do której odnosi się ta seria. Po prostu nie toleruję w większości kina akcji lat 80., jest dla mnie dziecinne i idiotyczne. Wolę po raz dziesiąty obejrzeć Francuskiego łącznika niż po raz pierwszy Niezniszczalnych.
Dokładnie. Kino akcji nie miało też wtedy CGI w każdej pieprzonej scenie i cyfrowej krwi. Nie miało tony komputerowego efekciarstwa i większość tekstów była "cool", bo tak wypadały w filmie, a nie dlatego, że mają być super ekstra zabawne, cooool, groovy i chuj wie co tam jeszcze, bo Sly by bardzo chciał, ale nie umie. I nawet, jeśli fabuła wielu filmów z Arnoldem jest pretekstowa, to wciąż wydaje mi się dużo ciekawsza, niż skrypt niezniszczalnychKoper pisze:A ten film z kinem akcji lat 80. łączą jedynie aktorzy. Cała reszta nie ma z nim prawie nic wspólnego. Kino akcji lat 80. nie miało rozstrzęsionej kamery i nie było tak brutalne. Miało za to lepsze scory.
z Lundgrenem, Chuckiem, Arnim i Willisem 
