Tak, mam wrażenie, ze nawet bez akredytki by się dało wejść. Swoją drogą, rozwaliła mnie jedna wolontariuszka, która mnie pomyliła z tym długowłosym Szwajcarem z Young Talents Award i do mnie podbiła:
-You won the third place award, didn't you?
odpowiadam po polsku:
-nie
na co ona
-second?
No cóż mogę powiedzieć, na gali kawałki Briana były chyba najlepiej zadyrygowane, ale wiesz, to wciąż muza Briana...
Na gali, pomijając ofc Shore'a, to show ukradł Callery z Homelandem - nawet następnego dnia na panelu Varese go za to oklaskiwano. Coraz bardziej utwierdzam się przekonaniu, że Navarro nie jest zbyt dobrym dyrygentem i w sumie to poza tym, że trzyma dobre tempo, nie ma czym się pochwalić - Shore i Williams mu wyszli jakoś tak bez powera. Do tego repertuar gali to był jeden wielki clusterfuck, ale w sumie taki był jej cel - pokazać róznorodność muzyki filmowej.Z całego festiwalu najlepiej wypadło Never Ending Story i widać było po Doldingerze wzruszenie. Koncert Titanica miał za głośne dialogi i efekty, do tego sam film to średnio pomysł, bo tam w pewnym momencie przez godzinę grane są może 3 kawałki. Ale tak poza tym, to myślę, że Horner byłby z tego dumny, bo synchro perfekcyjne, a i samo wykonanie było bardzo bliskie jego filozofii - np. chór intonacyjnie brzmiał dokładnie jak u niego, co więcej, zupełnie inaczej brzmiał w miejscach, w których śpiewał partie żywego chóru, a inaczej tam, gdzie imitował syntezator, za co podwójny szacun.
Koncert Abla - jak ktoś był 4 lata temu, to słyszał na żywo wszystkie najważniejsze kawałki. Reszta była wtórna względem nich. Ale bardzo dobrze je wykonał (poza Sunset, które zaczął trochę za szybko i przy wejściu skrzypiec wszyscy nagle zwolnili), do tego bardzo dobrze prowadził własny występ i potrafił wybrnąć z wpadki (kiks nagłośnienia) z humorem, i to takim lekkim i niewymuszonym.
Pod tym względem świetnie też wypadł Jean Michelle Bernard, który jest nie tylko naprawdę światowej klasy wirtuozem, ale miał też świetny kontakt z publicznością i potrafił się bawić muzyką. Za to dużo gorzej wypadła jego żona - wprawdzie zaznaczył, że ona nie ma treningu w śpiewaniu, i miała ona swego rodzaju klubowo-jazzowy urok, ale nie do końca się to sprawdza na tego typu koncercie w sali ze specyficzną akustyką -po pierwsze, często ginęła pod fortepianem, po drugie, w wielu miejscach fałszowała, była pod dźwiękiem. Co nie zmienia faktu, że występ też bardzo udany, bo Bernard genialnie improwizował, potrafiąc osiągnąć najróżniejsze efekty - czasem wywoływał ciary na plecach, a czasem gromki śmiech (jak najbardziej z jego strony zamierzony).
Ogólnie to tak nie było w tym roku koncertu, na jakim by mi szczególnie zależało, więc myślałem, że będzie to jedno wielkie "meh", a okazało się, że to chyba najlepsza edycja na jakiej byłem
I to zarówno przez koncerty, jak i atmosferę i ludzi z forum - ale o tym to naszkrobię kiedy indziej i gdzie indziej 
po prostu spora część solówek musiała by być zorkiestrowana i kopiowana przez kopistów wyłącznie ze słuchu, co często jest niemożliwe.. np Can You Dig It nie ma zapisu nutowego, bo to był spontan, trąbki z programu, które potem dosztukowano orkiestrą z tematem głównym w tle. więc posadź sobie orkiestratora, puść mu utwór i powiedz - stary weź mi to przepisz na nuty teraz, każdy instrument osobno, każdy takt, tercje... jak się choć trochę ktoś orientuje na muzie to wie że często nie będzie to możliwe by zachować ducha oryginału, a czasami po prostu nie bardzo się da. A ten akurat utwór to sztandarowy przykład z jego dyskografii na takie coś - a jak to "zabrzmiało" na koncercie Superheroes In Concert, wolę nie wspominać bo się mało nie porzygałem - jak Prażanie z Rainem w swoich czasach złotych badziewnych składanek 20 lat temu wypaczających oryginały w stylu Bond Back In Action.
