Brian Tyler - Battle: Los Angeles

[Adam]

Brian rocks! po tym badziewnym filmie i potraktowaniu muzyki w nim, nabrałem większego szacuna do płyty!

[Ghostek]

Brian rocks! po tym badziewnym filmie i potraktowaniu muzyki w nim, nabrałem większego szacuna do płyty!

No ja też. Aż sobie kupię jak wypłatę dostanę

[Marek Łach]

Trzeba jeszcze dodać, że oglądając film tej muzyki prawie nie słychać. Komponuje się z tłem nie robiąc absolutnie żadnego większego wrażenia, tak jak na albumie. Wyjątkiem są tu Redemption oraz Command and Control Center, które jednak sprawiają, że uśmieszek pojawia się na twarzy oglądając te sceny.

I Koper dał za to aż tróję? Jakiś litościwy nastrój musiał mieć.

[Koper]

Bo nie przeszkadzała w seansie
A chłopaki płaczą bo ich ukochanego Brajana w filmie poćwiartowali i pozagłuszali niemiłosiernie, ale to może i lepiej

[Ghostek]

W tym rzecz, że nie poćwiartowali za bardzo, tylko układ muzyki na albumie nie odzwierciedla tego, co jest w filmie. Ale faktem jest, że ta ginie bardzo pod naporem SFX

[Adam]

http://www.examiner.com/ny-in-new-york/ ... ler-review

[Adam]

Goldi wrzucił wczoraj relację z sesji.. EPIC

http://www.scoringsessions.com/sessions/29881

Nie wiem tylko czemu ostatnio każdą sesję wrzuca z półrocznym lub rocznym opóźnieniem

[Tomek]

Uwaga, naczelny Tylero-hater chwali Briana

Nawet nieźle się słucha. Oczywiście, jak z większością pozycji Tylera, album "zabija" 80 minut długości. Większość highlightów jest z początku, i te pierwsze 30-40 minut to kawałek niezłej muzyki filmowej, bo potem sporo powtórek i muzyka zaczyna się lekko 'zlewać'. Tematy są raczej takie 'generic' i chyba robione po najmniejszej linii oporu, no ale ten film nie wymagał raczej nic bardziej ambitnego Gitarki zimmerowskie są nieco drażniące, ale z drugiej strony miły przerywnik od bombastu. Również kilka spokojniejszych emocjonalnych utworów (żeński wokal w Elegy, czy "For Home, Country and Family"). Nie jest to ten typ rąbanki spod znaku "Expendables" i nawet muzyka patriotyczno-akcyjna jest niezła, choć na jedno kopytko pisana. Najlepszy moment na płycie to wejście chóru w "Command and Control Center" - epickie i zalatujące magią. Szkoda, że więcej czegoś takiego nie było, bo widać Briana stać. Tu zasługuje na ***1/2

[Adam]

szkoda że na starcie skazali ten score na tempy z incepcji i transów , jak wszędzie teraz w takich filmach.. ale i tak aż dziw bierze że taki spoko score wyszedł.

[Koper]

Ten score był tak potrzebny w tym lichym filmie jak łyżwy na Saharze. Chyba, że chcieli coś zarobić na sprzedaży OSTa.

[Tomek]

Ja w ogóle się dziwię, że tej muzyki aż tyle na płytę weszło, bo w filmie aż tak dużo jej nie było. Chyba, że część to odrzuty w stylu "I am Legend". Ktoś coś wie? Adam?

[Adam]

no bankowo.. ja w filmie to słyszałem tylko ze 3 utwory

[Ghostek]

Battle: LA (complete score)



Lista utworów:

01-Broadcast news (1m01) (2:17)
02-Shelf life (1m03) (1:52)
03-See you soon (1m04) (1:09)
04-Family ties (1m05) (0:54)
05-Mobilized (2m06) (7:00)
06-For home, country and family (2m07) (4:02)
07-For home, country and family (alternate) (2m07) (4:02)
08-War hymn (2m08) (2:31)
09-The world is at war (2m09) (1:42)
10-Ambush (2m10) (1:26)
11-Retreat (2m11) (2:25)
12-Separated (3m12-13) (3:15)
13-Scaling the street (3m14) (1:27)
14-Friendlies (3m15) (2:54)
15-Survivors (3m16) (1:03)
16-To hell and back (3m17-18) (7:57)
17-How do we kill it (3m19a) (3:09)
18-The bus (4m19b) (2:45)
19-The drone (4m20) (3:07)
20-Unmanned (4m21) (2:11)
21-Animals and aliens only (4m22) (0:52)
22-The freeway (4m23) (1:57)
23-Road rage (4m24) (8:25)
24-Casualty of war (4m25) (1:42)
25-Waiting for bombs (4m27) (2:55)
26-Regret (5m26) (1:32)
27-Alien objective (5m26a) (1:07)
28-Marines don't quit (5m28) (7:59)
29-Evac (5m29) (3:14)
30-Abandoning Los Angeles (5m30) (4:28)
31-Rebalance (6m30.5) (1:26)
32-Command and control center (6m31) (5:11)
33-Battle Los Angeles (6m32) (5:38)
34-We are still here (6m33) (3:13)

Czas całkowity: 1:46:47

Dzisiaj odsłucham i zdam relację

[DanielosVK]

Complete? Już normalna płyta męczy, a to chyba musi być katorga.

[Ghostek]

Więc...

Jest zupełnie tak, jak przewidywałem.
Natłok materiału nuży, to fakt. Sporu tu niepotrzebnego underscore'u, ale chyba nie ma co się dziwić przy ścieżkach takich gabarytów. Pomijam więc ten fakt. Tak samo jak sprawy techniczne.

Oczywiście największym plusem tego kompletnego wydania jest jego "chronologiczność". Nawet nie macie pojęcia jak bardzo producenci zniszczyli oryginalny album tym bombastycznym początkiem i stopniowym spowalnianiem tempa w trakcie dalszego odsłuchu. Utwór "Broadcast news" to moim zdaniem prawidłowe budowanie napięcia i tak powinno się rozpoczynać przygodę z albumem "Battle: LA". Potem następuję nienawidzony przez wszystkich moment odprężenia, pierdółowatych plumkadeł, które spływają po słuchaczu tak na dobrą sprawę. "Mobilized" jest z kolei czymś, czego na początku płyty właśnie zabrakło (po cholerę to w środku na oryginalnym albumie???). Przy odpowiedniej edycji byłby to świetny materiał na wypełnienie luki pomiędzy wspomnianym wcześniej "Broadcast news", a patetycznym "For home, country and family", które na wydaniu complete możemy odsłuchać w dwóch wersjach - pierwotnej (gdzie Tyler rżnie Transformerowy temp track jak się patrzy) i alternatywnej znanej nam z płyty.

W miarę rozkręcania się akcji, muzyka też daje radę. Wbrew powszechnym wyobrażeniom niewiele tam tępego walenia w bębny, dęciaki i ogólnie rzecz biorąc ilustracyjnego hałasu. Tyler skupia się na rytmice ścieżki. Dba jednak, aby nie mówiła sama za siebie, temperując nieco swoje melodyjne zapędy. Natomiast tam, gdzie akurat była potrzeba, aby przypierdolić patosem, Brajan właśnie to czyni. Wśród całej masy mniej absorbującego materiału zdarzają się również ciekawe akcenty, jak ten w postaci "Separated". Trochę przypomina mi on ilustrację z sekcji alienów z ID4. Potrafi więc solidnie wkręcić klimatem.

Apropos klimatu. To, czego wydaniu complete odmówić nie można, to właśnie specyficznej atmosfery. Zdecydowanie nie ma tu pośpiechu, tematy mają więc szansę zaistnieć w momencie, w którym powinny, po czym następuje dłuższy okres odprężenia. Album nie gniecie również tak bardzo patosem. Warto przecież zwrócić uwagę na to, że wszystkie utwory z największą ilością mdłego patosu pojawiają się w środku, albo pod koniec wydania (Road rage, Evac, Command and control center, Battle Los Angeles). Słuchacz ma zatem szansę nabrać apetytu na bardziej zdecydowane brzmienia zanim je dostanie, a nie tak jak w przypadku oryginalnego albumu rzygać już nimi w połowie jego długości.

Trudno ocenić, które wydanie (oryginalne, czy complete) jest lepsze. Każde pokazuje ścieżkę z innej perspektywy i każde ma swoje zalety i wady. Myślę, że osoby, które bardzo sceptycznie podchodzą do albumu Varese nie mają czego szukać na tym komplecie. Dla reszty jest to na pewno ciekawy eksperyment pokazujący, że producenci oficjalnych albumów potrafią spartolić wydawać by się mogło prostą sprawę. Bo przecież odpowiednia selekcja, montaż i sposób zaprezentowania ścieżki również w pewnym stopniu wystawiają o niej świadectwo.