Czego ostatnio słuchaliście?

[Tomek]

Sorry Mefisto, ale dla mnie 2/5 za "Lonely Passion (...)" to również przegięcie...

[Mefisto]

no i?

[Mystery]

John Barry – Chaplin (4.5)
John Barry – The Dove (4)
Jedne z moich ulubionych tematów Barry'ego, kolejno jeden z najpiękniejszych i najfajniejszych. Reszta poza ich aranżacjami, jak to często u Johna bywa już tak nie zachwyca, choć taki Chaplin, dopiero po filmie zyskał w moich oczach, gdyż wcześniej te rubaszne dźwięki americany zbytnio mnie nie przekonywały. Smile zaaranżowane jest cudnie, szkoda, że zabrakło piosenki z finału filmu, a na koniec dano nie wiadomo co.

John Powell – Mr. & Mrs. Smith (4)
John Powell – Robots (4)
Mr. & Mrs. Smith odkryłem na nowo, jakoś nigdy nie pociągał mnie ten score, ale wróciłem po dłuższej przerwie i bardzo mi się spodobał, przyjemny, różnorodny, obfitujący w świetne brzmienia i melodie, The Next Adventure jest świetne.
Robots powala za to motoryką i niczym nie skrępowanym funem, kalejdoskop dźwięków z wieloma mocnymi trackami i chyba najładniejszym lirycznym tematem Powella.

Patrick Doyle – Nouvelle France (4.5)
Patrick Doyle – Indochine (4.5)
Przykłady epickiej, dramatycznej muzyki najwyższej klasy. Mocarne tematy, spektakularne wykonanie, tak jak Horner ma "Bravehearta" i "Legends of the Fall", tak Doyle ma "Nouvelle France" i "Indochine".

John Rowley – Defendor (3)
Trochę taki amatorski i kiczowaty scorek, ale fajny z fajnym tematem i fajnie wypadający w fajnym filmie (nie sięgać bez znajomości).

Joe Hisaishi - Asian X.T.C (4.5)
Bardzo dobry album składający się z 11 bardzo dobrych kompozycji. Klasa.

[Koper]

no i?

no i widać, że się znasz na Delerue jak Wawrzek na Desplacie

[Mefisto]

Długo jeszcze będziesz ciągnął te nudne flaki Delerue, którego stać na znacznie, znacznie więcej niż taka popierdółka polana klasyką?

[Koper]

"no i?"

[Mefisto]

no i tyle - masz tu lepsze przykłady Delerue

The 25th Hour - ciekawy, ponury score, który mimo wszystko w jakiś sposób porywa. Arcydzieło to nie jest, ale Dżordżes świetnie operuje tu emocjami.

3 / 5

Our Mother's House - żywszy, znacznie bardziej pogodny score, choć też z nutką dramatyzmu; ładne, chwytliwe tematy.

3,5 / 5

oraz

Submarine - takie przyjemne brzdąkadełko, kuriozalnie wypada jedynie 18 minut materiału, ale lepszy rydz. Można posłuchać i zapomnieć.

2,5 / 5

The Distinguished Gentleman - j.w., choć materiału jest więcej, a tematy dopracowane, to jednak takie nuty zapomina się wraz z ostatnim utworem.

3- / 5

The Tree - muzyka do filmu z Gainsbourg, całkiem przyjemna plus sporo fajnych piosenek. Bardzo optymistyczna płyta, choć nic specjalnego. Na minus zżynka z Horse whisperer.

3 / 5

The Talented Mr. Ripley - w filmie muzyka fajnie wypełniała/dopełniała obraz. Na płycie dłuży się, bo album trwa ponad godzinę, a dość ponury, suspensowy score Yareda poprzecinany jest jazzowymi szlagierami. Mało strawne, ale docenić partyturę Gabriela wypada.

3 / 5

The Man Who Wasn't There - mnóstwo klasyki i mało angażujące tematy plus jakieś piosenki. Filmu nie znam, więc ledwo przebrnąłem.

2 / 5

Mildred Pierce - mój kandydat do gniota roku. Tak, gniota! Być może to dlatego, że sporo sobie po nowym Burwellu obiecywałem. Głównie jednak dlatego, że - w przeciwieństwie do wielu innych pozycji - nie dałem razy za jednym podejściem przesłuchać tej długo za długiej całości, gdzie znowuż score miesza się z utworami z epoki. Te drugie nieangażuję, te pierwsze są z kolei tak miłosiernie nudne, miałkie, nijakie i wciąż takie same (a przy okazji powrzucane na krążek bez ładu i składu), że dopiero przy czwartym podejściu dotrwałem do końcowej nuty. I głównie za to, bo nie za samą jakość partytury (poprawka na to, że nie znam tej mini-serii HBO) daję niestety

1 / 5

[Mystery]

Mildred Pierce - mój kandydat do gniota roku. Tak, gniota! Być może to dlatego, że sporo sobie po nowym Burwellu obiecywałem. Głównie jednak dlatego, że - w przeciwieństwie do wielu innych pozycji - nie dałem razy za jednym podejściem przesłuchać tej długo za długiej całości, gdzie znowuż score miesza się z utworami z epoki. Te drugie nieangażuję, te pierwsze są z kolei tak miłosiernie nudne, miałkie, nijakie i wciąż takie same (a przy okazji powrzucane na krążek bez ładu i składu), że dopiero przy czwartym podejściu dotrwałem do końcowej nuty. I głównie za to, bo nie za samą jakość partytury (poprawka na to, że nie znam tej mini-serii HBO) daję niestety

1 / 5

A ja myślałem, że już ze mną coś nie tego. Okropnie spędzony czas....

[Adam]

to po co słuchacie takich sucharów? jakiś Burwell to nawet nie jest 3 liga come on...

[Mystery]

to po co słuchacie takich sucharów? jakiś Burwell to nawet nie jest 3 liga come on...

Burwell jest ok, tak naprawdę, to najsłabsza jego muzyka z jaką miałem do czynienia, choć od nazywania jej gniotem jeszcze się wstrzymam, gdyż może to dawać radę w obrazie.

[Adam]

PARTITION by Brian Tyler

Geniusz! Kiedyś chyba mniej ceniłem ten score. Jakie tam są tematy OMG.. Najpiękniejszy i najdostojniejszy score Briana.
4,5/5.

[Mystery]

sreniusz...

[Marek Łach]

LOL, totalne, bezpłciowe przeciętniactwo. Dobrze że pozbyłem się płyty na rzecz Kopra.

[Mystery]

LOL, totalne, bezpłciowe przeciętniactwo. Dobrze że pozbyłem się płyty na rzecz Kopra.

Trochę taka pusta wydmuszka. Robi wrażenie ładnego, lirycznego grania, ale za krzty tam emocji.

[Tomek]

"Robi"

Geniusz czy Sreniusz, udało się Adamowi sprowokować cztery posty na temat Brajana T.